ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ Γ.ΓΡΑΨΑ,
Ιστορικός
Ο Τσίπρας θέλει να επιστρέψει. Είναι φανερό. Δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή πια, ωστόσο φροντίζει να υπενθυμίζει την παρουσία του με την πρώτη ευκαιρία. Φιλοτεχνεί το νέο του προφίλ εξετάζοντας την ελληνική πραγματικότητα από «έξω προς τα μέσα» και δείχνει πιο ώριμος και σώφρων. Τίποτα δεν θυμίζει τον Τσίπρα προ δεκαετίας που γεμάτος ιδεαλισμό ερχόταν να γκρεμίσει παραδοσιακές ιεραρχίες. Η πολιτική του επανεκκίνηση, τουλάχιστον μέσα του, έχει επιτευχθεί.
Το κόμμα του βέβαια έχει συρρικνωθεί και έχει πολλαπλώς διασπαστεί. Οριστικά; Ποιος ξέρει; Ακόμα και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει κανείς δύσπιστους, που δεν θεωρούν πως ο πρώην ηγέτης τους διαθέτει την συγκολλητική εκείνη δύναμη, για να τους «ξαναμαζέψει». Η εκτός πραγματικότητας αντιπολίτευση του 2019-2023 και οι παλινωδίες στην διαχείριση της μετεωρικής παρουσίας Κασελάκη, έχουν ναρκοθετήσει το πεδίο πίσω από την πλάτη του Τσίπρα.
Μια βασική προϋπόθεση όμως, μπορεί να λειάνει τις γωνίες: Η γενναία αυτοκριτική που είναι απαραίτητη για κάποιον που θέλει να διεκδικήσει εκ νέου ύψιστα αξιώματα. Και που θα δώσει νέα πνοή σε ένα πολιτικό αφήγημα που δεν βασίζεται στις προϋποθέσεις μιας ιστορικής συγκυρίας που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Με άλλα λόγια ο Τσίπρας στην πρώτη του φάση, βρέθηκε σε πρωταγωνιστικό ρόλο την στιγμή που περνούσε κρίση η χώρα του. Πόσο πειστικό είναι τώρα το επιχείρημα πως επιστρέφει γιατί βρίσκεται σε κρίση ο ευρύτερος πολιτικός του χώρος;
Είναι εκείνος ο κατάλληλος να εμπνεύσει ξανά ένα κόσμο που θεωρεί χαμένο χρόνο την ενασχόληση με τα κοινά, βλέποντας το βιοτικό του επίπεδο να κατρακυλάει; Είναι εκείνος που θα ξεσηκώσει ξανά όσους βρίσκονται σπίτι τους βλέποντας την μετριότητα, την αναξιοκρατία και την ατιμωρησία να «βασιλεύουν»; Η θεωρεί πως πρέπει να επιστρέψει για ένα προσωπικό γινάτι;
Η αναγνώριση των λαθών του πρόσφατου παρελθόντος, οι οβιδιακές μεταστροφές και η συνακόλουθη πολιτική αποξένωση, είναι εδώ για να του θυμίζουν πως αν το πάρει απόφαση πρέπει να ανέβει έναν «Γολγοθά». Είναι όμως και εκείνα τα κρίσιμα στοιχεία που θα του δώσουν την ευκαιρία να «ξαναζεστάνει» το εκλογικό του ακροατήριο. Αποδεικνύοντας πως πλέον «αυταπάτες» δεν υπάρχουν, όπως η αμετροέπεια του 2012-2015 και η επαμφοτερίζουσα πολιτική του πρώτου οκταμήνου του 2015.
Κάθε πολιτικός που επέστρεψε το έκανε με περισσότερο συντηρητισμό, πολλές επιφυλάξεις και λιγότερη διάθεση για επανάσταση. Ο Τσίπρας με βάση αυτή τη λογική, μοιάζει έτοιμος να πάρει την «εκδίκησή» του μέσα από το σύστημα.