Του Τάκη Πετρόπουλου,
Αντιδημάρχου Αθλητισμού,
Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Πρασίνου
Όταν ο Ντάριο Φο, που έφερνε μέσα του κάτι από το μεσαιωνικό παλιάτσο, ανέβαζε για πρώτη φορά το 1977 στη σκηνή του Palazzina Liberty στο Μιλάνο το «Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω», δεν φανταζόταν την παγκόσμια αποδοχή και απήχηση του έργου του, την επικαιρότητά του μισό αιώνα μετά και πολύ περισσότερο, ότι τη χλεύη του ιταλικού μικροαστικού καθωσπρεπισμού θα την κονιορτοποιούσε είκοσι χρόνια μετά ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας, που συνιστά θρίαμβο της κοινωνικής αλήθειας, η οποία έρχεται από το μέλλον, για να είναι πιο ευδιάκριτη και δεικτική.
Τον ανατρεπτικό, επαναστάτη Ντάριο Φο, έφερε στην Πάτρα και στο θέατρο «Επίκεντρο» ο καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., Γιάννης Καλατζόπουλος, με το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» σε δική του απόδοση και την ευρηματική σκηνοθεσία του Θανάση Θεολόγη.
Η παράσταση είχε νεύρο, ρυθμό και εναλλαγές, από την ξεκαρδιστική κωμωδία στο δράμα, που πυροδοτούσε, καθοδηγούσε και ήλεγχε απόλυτα, χάρη στη μοναδική βαθιά υποκριτική της ικανότητα, η πρωταγωνίστρια Νικολέττα Βλαβιανού, με τους υπόλοιπους εξίσου καλούς ηθοποιούς να ανταποκρίνονται και να δίνουν μια πικρόγλυκη γεύση.
Το λιτό και πολύ λειτουργικό σκηνικό της Κατερίνας Παπαγεωργίου υπηρέτησε με μεγάλη συνέπεια το ύφος, το ήθος, το κοινωνικό και το ιδεολογικό υπόβαθρο του έργου και του συγγραφέα, καθώς και την αριστουργηματική σκηνοθετική προσέγγιση του Θανάση Θεολόγη.
Το τελευταίο πέρασμα από την κωμωδία στο δράμα, λειτουργεί σαν κρεσέντο και σε κάνει να σκεφτείς όταν πέφτουν τα φώτα της ράμπας «ωραία γελάσαμε, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά», γιατί η αληθινή κωμωδία, σε αντιδιαστολή με την ανούσια σαχλαμάρα, είναι ο πιο πρόσφορος κι αισιόδοξος τρόπος αντίληψης και συνειδητοποίησης του σοβαρού και της πραγματικότητας!
Η κωμωδία, λόγω της μεγάλης διαβατότητάς της στον πυρήνα της προσωπικότητας κάθε έντιμου ανθρώπου, στα χέρια τέτοιων άξιων καλλιτεχνών γίνεται αποτελεσματικό εργαλείο της ανατροπής και της προόδου. Έχει τη δύναμη να ξεκλειδώσει τα στερεοτυπικά κελιά, όπου το σύστημα κρατάει φυλακισμένη, αδρανή και ανήμπορη την ανθρώπινη σκέψη και συνείδηση.
Ο ελαφρά μετασχηματισμένος τίτλος «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω», προσλαμβάνει μεγαλύτερη ρεαλιστικότητα, αφού έχει ευθεία αναφορά στη σημερινή δραματική πραγματικότητα της ενεργειακής κρίσης, της ακρίβειας, της ανεργίας και της φτώχειας.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές και ειδικότερα στον Γιάννη Καλατζόπουλο, που με τα πρώτα δείγματα των επιλογών του, την αφοσίωσή του, το πολύπλευρο ταλέντο του, το σεβασμό του στο κοινό της πόλης και την ανεπιτήδευτη, αυθεντική απλότητα, λαϊκότητα και σεμνότητά του, μπήκε στις καρδιές μας!