ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Πίσω από την «επανερμηνεία» κρύβεται συχνά μια δημιουργική ένδεια. Η βιομηχανία δεν ρισκάρει, δεν φαντάζεται, επενδύει στην αναγνωρισιμότητα. Το αποτέλεσμα είναι ένα σινεμά χωρίς παλμό, όπου η μνήμη του κοινού εργαλειοποιείται και η πρωτοτυπία θυσιάζεται στο βωμό της εμπορικής ασφάλειας. Ο θεατής δεν συγκινείται πια, υπομένει.
Το Superman του Τζέιμς Γκαν (“Οι Φύλακες του Γαλαξία”) μετά από δεκαετίες με τονικό μαστίγιο, μισές επανεκκινήσεις και μελαγχολικές κάπες, τολμά να επιστρέψει σε κάτι ριζοσπαστικό: την ειλικρίνεια. Με πρωταγωνιστή τον Ντέιβιντ Κόρενσγουετ ως τον ομώνυμο Κρυπτονιανό, ο Σούπερμαν είναι λιγότερο μια βομβαρδιστική ιστορία καταγωγής και περισσότερο μια μελέτη χαρακτήρα για τη διπλή ταυτότητα, ένας Καλ-Ελ που ανήκει στα αστέρια και στο χώμα. Επιχειρεί να γεφυρώσει δύο μυθολογίες: την εξωγήινη κληρονομιά του Κρύπτον και τον αμερικανικό ιδεαλισμό του Σμόλβιλ. Και με αυτόν τον τρόπο, αμφισβητεί την ίδια τη λογική που το franchise έχει χτίσει, και σπάσει, όλα αυτά τα χρόνια.
Στην καρδιά του, ο Σούπερμαν έχει να κάνει με το ανήκειν. Ο Γκαν απογυμνώνει τα αποκαλυπτικά διακυβεύματα που ταλαιπώρησαν τις πρόσφατες συμμετοχές της DC και ριζώνει την αφήγηση στη συναισθηματική ένταση. Ο Κλαρκ Κεντ δεν είναι πλέον απλώς ένας κρυπτογράφος δύναμης ή μια ηθική άγκυρα για μια ομάδα, είναι, αναζωογονητικά, ο συναισθηματικός πυρήνας της ιστορίας. Η ταινία θέτει ένα ήσυχο και βαθύ ερώτημα: Πώς ζεις μια ζωή με νόημα όταν μπορείς να κάνεις τα πάντα;
Αυτή δεν είναι άλλη μια ιστορία καταγωγής. Ξέρουμε τους ρυθμούς: ο πλανήτης που εκρήγνυται, οι ευγενικοί Κεντ, το κοστούμι. Αλλά ο Γκαν, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, στηρίζεται στην ασυμφωνία του να μεγαλώνεις με ανθρώπινες αξίες και ταυτόχρονα να κουβαλάς το βάρος ενός εξαφανισμένου πολιτισμού. Ο Σούπερμαν του Κόρενσγουετ είναι συγκρουσιακός όχι με την έννοια του Ζακ Σνάιντερ, που παλεύει με τις συνέπειες της γροθιάς, αλλά με την έννοια του Ρίτσαρντ Ντόνερ: τι σημαίνει να υποστηρίζεις κάτι όταν αυτό το κάτι μετακινείται συνεχώς κάτω από τα πόδια σου.
Το καστ είναι ομοιόμορφα αιχμηρό. Η Λόις Λέιν της Ρέιτσελ Μπρόσναχαν μοιάζει με μια ισότιμη δημοσιογράφο και όχι με μια ρομαντική υποπλοκή. Η Ιζαμπέλα Μερσέντ και ο Έντι Γκαθέγκι συμπληρώνουν έναν κόσμο που μοιάζει ζωντανός, όχι απλώς κατοικημένος. Ο Άντονι Κάριγκαν προσδίδει εκκεντρική γοητεία, και ο Λεξ Λούθορ του Νίκολας Χουλτ υπόσχεται αποχρώσεις πέρα από τη φαλακρή κακία. Ωστόσο, είναι οι σκηνές του Κάνσας, η ωδή του Γκαν στην Αμερική, που προσγειώνονται πιο δυναμικά. Εδώ, ο Σούπερμαν δεν είναι ένας εξωγήινος θεός αλλά ένα αγροτόπαιδο που παλεύει με ερωτήματα ταυτότητας, καθήκοντος και σκοπού. Αυτή η νατουραλιστική προσέγγιση είναι που αναβαθμίζει την υπόθεση της ταινίας: το να είσαι Σούπερμαν δεν είναι πεπρωμένο, αλλά μια επιλογή που γίνεται καθημερινά. Και όμως, υιοθετώντας αυτή τη σοβαρή προσέγγιση, ο Γκαν εκθέτει επίσης τη σπασμένη λογική του ίδιου του franchise.
Ο Σούπερμαν είναι εδώ και καιρό ο πιο δύσκολος ήρωας για κινηματογραφική μεταφορά. Το αήττητό του είναι αφηγηματικά αδρανές. Η καλοσύνη του μοιάζει αφελής σε έναν κόσμο που επιθυμεί τις αποχρώσεις του γκρι. Και κάθε απόπειρα «εκσυγχρονισμού» του, είτε μέσω της οπερατικής κατήφειας του Ζακ Σνάιντερ είτε μέσω της πλαστικής αισιοδοξίας του Τζος Γουίντον έχει λυγίσει κάτω από το βάρος της αντίφασης. Η λύση του Γκαν είναι να σκύψει στο μυθικό, μετριάζοντάς το όμως με αυτοέλεγχο.
Παρόλα αυτά, αναρωτιέται κανείς αν αυτή η εκδοχή θα αντέξει στην όλο και πιο ασταθή λογική του ευρύτερου πολυσύμπαντος της DC. Το franchise έχει καταρρεύσει και επανεκκινήσει τόσο συχνά που η ίδια η ειλικρίνεια μοιάζει ριψοκίνδυνη.
Επιπλέον, η έννοια του Σούπερμαν ως μεσσία, μια ιδέα με την οποία το franchise έχει παίξει ατελείωτα, παίρνει επιτέλους μια πιο ήρεμη, πιο ανθρώπινη ανάγνωση εδώ. Αλλά φτάνει αυτό αρκετά μακριά; Η κληρονομιά του Κρύπτον θίγεται αλλά ποτέ δεν εξετάζεται πλήρως. Το ηθικό δίλημμα της υπερδύναμης σε έναν βαθιά άδικο κόσμο τίθεται, αλλά σπάνια προωθείται. Ίσως στην προσπάθειά του να σώσει τον Σούπερμαν από τη μεταφορά, ο Γκαν τον έχει καταστήσει ελαφρώς υπερβολικά προσγειωμένο.
Η εποχή των franchise έχει καταδικάσει τον κινηματογράφο σε μια ατέρμονη επανάληψη. Κάθε νέα ταινία, υποτίθεται «επανεκκίνηση», μοιάζει όλο και περισσότερο με ανακύκλωση. Το Superman, όσο ευγενείς κι αν είναι οι προθέσεις του, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό το κουραστικό μοτίβο.
Πόσες φορές θα ξαναδούμε τον Κρυπτονίτη, τη Μητρόπολη, το δίλημμα της ταυτότητας, την ερωτική ένταση με τη Λόις Λέιν;
Η μυθολογία αναπαράγεται με μικρές αλλαγές, προσποιούμενη την ανανέωση ενώ στην ουσία αναμασά τις ίδιες εικόνες.