ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Ο ερωτισμός είναι όνειρο που σε καλεί να κοιμηθείς γλυκά, μα ξυπνάς ιδρωμένος, γιατί κάθε φαντασίωση ξέρει να σερβίρει κι έναν εφιάλτη για επιδόρπιο.
Στο Motel Destino, ο Βραζιλιάνος δημιουργός Καρίμ Αϊνούζ (“Η Αόρατη Ζωή της Ευριδίκης Γκουσμάο”) μας παρασύρει σε μια αποπνικτική δίνη από ιδρωμένα σεντόνια, τρεμάμενα φώτα νέον και ηλιοκαμένη αμαρτία. Διασχίζοντας διαγώνια το «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές» αλλά βουτηγμένο στην τρομακτική υγρασία της βορειοανατολικής ακτής της Βραζιλίας, ο σκηνοθέτης δεν προσαρμόζει τόσο το κλασικό νουάρ πρότυπο όσο το αφήνει να λιώσει σε ένα σεξ μοτέλ στην άκρη του δρόμου μέχρι να σαπίσει και να ανθίσει εκ νέου.
Ο περιπλανώμενος μας είναι ο Χεράλντο 21 ετών, λουσμένος στον φόβο και μισοψημένο ματσισμό, ο οποίος διαφεύγει τόσο από την αστυνομία όσο και από τα δόντια της παλιάς του συμμορίας μετά από ένα αποτυχημένο χτύπημα. Ένα βαποράκι είναι, που ονειρεύεται να βρεθεί στις χώρες του βορά και που το σκάει για να γλιτώσει από τους κακοποιούς που τον διαφεντεύουν, όταν αργεί σε ένα ραντεβού και ο συνάδελφος και κολλητός του σκοτώνεται σε ενέδρα. Πέφτει στο Μοτέλ Ντεστίνο, μια φανταχτερή όαση που λάμπει σαν πληγή κάτω από τον άγριο ήλιο. Το μοτέλ είναι ένας οριακός χώρος, εν μέρει μπουρδέλο, εν μέρει καθαρτήριο, που βρίσκεται ανάμεσα στον αδυσώπητο ωκεανό και έναν ατελείωτο, αδιάφορο αυτοκινητόδρομο. Οι τοίχοι του είναι λεπτοί. Η υπόσχεση διαφυγής του είναι ακόμα πιο λεπτή.
Οι ιδιοκτήτες είναι ο Ελίας, του οποίου η παρουσία είναι τόσο πνιγηρή όσο και η τροπική ζέστη, και η νεαρή σύζυγός του Νταγιάνα, με μια ανήσυχη ομορφιά που είναι εγκλωβισμένη από την ξεφλουδισμένη ταπετσαρία και την κολλώδη υπόσχεση της ελευθερίας που ποτέ δεν έρχεται. Όταν φτάνει ο Χεράλντο, αιμόφυρτος και απελπισμένος, ο στάσιμος αέρας του μοτέλ αλλάζει. Αυτό που αρχίζει ως διάσωση γρήγορα μετατρέπεται σε ερωτική πυριτιδαποθήκη. Η Νταγιάνα, πεινασμένη για αίσθηση και επανάσταση, έλκεται από τον Χεράλντο σαν σκώρος από τη φτηνή επιγραφή νέον που βουίζει έξω από το δωμάτιο 7. Εκείνος, με τη σειρά του, τη βλέπει σαν μια οφθαλμαπάτη σωτηρίας, μια άγκυρα, μια φαντασίωση και ένα μαχαίρι που στριφογυρίσει στα πλευρά του Ελίας.
Ο Αϊνούζ ποτίζει αυτό το τρίο με μια παλέτα νέον που είναι εν μέρει φτηνό καρναβάλι, εν μέρει πυρετώδες όνειρο. Οι φανταχτερές πινακίδες και οι ροζ φωτισμένοι διάδρομοι του μοτέλ συγκρούονται με την ατελείωτη έκταση του γαλάζιου ουρανού και την άγρια, ξεθωριασμένη από τον ήλιο ακτή. Υπάρχει μια εξαιρετική ασχήμια σε αυτό το μέρος, οι σπασμένοι πάγκοι, οι λεκέδες από τον ιδρώτα, οι αναστεναγμοί και τα βογγητά που διαπερνούν τον σοβά και τα μυαλά των ηρώων. Το νέον γίνεται χαρακτήρας από μόνο του λάμπει, πάλλεται, σαγηνεύει και παγιδεύει τους πάντες στο λαμπερό φωτοστέφανό του.
Αλλά αν το Motel Destino είναι ένα νουάρ, είναι σαφώς βραζιλιάνικο και τροπικό. Η βία είναι ωμή, το σεξ ιδρωμένο και νωχελικό και η ηθική απελπιστικά μπερδεμένη στα κολλώδη σεντόνια της παρακμής. Κάθε φιλί έχει τη γεύση της προδοσίας. Κάθε πυροβολισμός αντηχεί με το αναπόφευκτο της μοίρας. Η σχέση του Χεράλντο και της Νταγιάνα δεν είναι ποτέ απλώς σεξ, είναι μια πράξη προκλητικότητας, μια έκκληση για απόδραση, μια καταδικασμένη φαντασίωση.
Το μεγαλύτερο τέχνασμα του Aινούζ είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τον ερωτισμό. Τίποτα εδώ δεν είναι καθαρό ή αθώο. Η επιθυμία μετατρέπεται σε μόλυνση, που εξαπλώνεται στα δωμάτια του μοτέλ και μολύνει ακόμα και τις πιο βαρετές γωνιές της σπασμένης πινακίδας νέον. Όσο περισσότερο ο Χεράλντο και η Νταγιάνα προσκολλώνται ο ένας στον άλλο, τόσο περισσότερο βυθίζονται, στο έγκλημα, την προδοσία και τη βίαιη ανατροπή των γραναζιών του πεπρωμένου.
Το Motel Destino βουίζει με αυτόν τον παράδοξο νουάρ παλμό, φωτεινά χρώματα που καλύπτουν σκοτεινές καρδιές. Είναι πολτός με ποίηση, μια τροπική τραγωδία ζωγραφισμένη σε νέον ροζ και μπλε του ωκεανού, που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Εδώ, τα σώματα συγκρούονται κάτω από πινακίδες που υπόσχονται ωριαίες τιμές και μυστικά ραντεβού, ενώ έξω, ο ήλιος αρνείται να δύσει και ο ωκεανός τρώει την ακτή κόκκο με κόκκο. Το μόνο πράγμα που είναι πιο αδυσώπητο από το πάθος είναι η μοίρα και στο Motel Destino, και οι δύο κάνουν check in, αλλά κανείς δεν κάνει ποτέ check out και ο δημιουργός λίγο πριν την κορύφωση, μένει αναποφάσιστος.