ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ,
Συνδικαλιστής ΔΑΚΕ ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ,
Πολύτεκνος και πρώην μέλος του Δ.Σ. του ΚΟΔΗΠ,
Εκπρόσωπος της Δημοτικής Παράταξης «ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ».
Η έξαρση της βίας μεταξύ μαθητών εξελίσσεται σε κοινωνική επιδημία και καθημερινά καταγράφονται σοβαρά περιστατικά σε κάθε γωνιά της χώρας.
Το ανησυχητικό αυτό φαινόμενο με τα περιστατικά βίας με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, μας έχει προβληματίσει όλους και πιο πολύ τη σχολική κοινότητα.
Οι γονείς νιώθουν ανασφάλεια για τα παιδιά τους στο σχολικό περιβάλλον, αλλά και οι εκπαιδευτικοί παράλληλα το φόβο το πώς θα αντιμετωπίσουν ένα γεγονός που θα πραγματοποιηθεί παρουσία τους, αλλά και την αντιμετώπιση των κηδεμόνων ενός παραβατικού μαθητή ή μαθήτριας.
Για την αιτία έχουν γραφτεί πολλά άρθρα και έχουν διατυπωθεί πολλές αντίστοιχα και μελέτες από επιστήμονες.
Προσωπικά θεωρώ ότι τα παραπάνω είναι φαινόμενα που έχουν να κάνουν με πολλές αιτίες.
Τα νέα παιδιά νιώθουν μια οργή για αυτό που ζουν.
Νιώθουν ένα περιβάλλον που δεν τους δίνει διέξοδο να αναπτύξουν την θετική πλευρά του εαυτού τους.
Βρίσκονται «απομονωμένοι» από την οικογένεια, όπως την ξέραμε κατά το παρελθόν, διότι οι γονείς σήμερα δίνουν το δικό τους αγώνα στην προσπάθεια επιβίωσης μέσα σε δύσκολες οικονομικά συνθήκες.
Η ενέργεια που έχουν μέσα τους, δεν εξωτερικεύεται στις αλάνες όπως στο παρελθόν και στον αθλητισμό, ώστε να αποτελέσει ανάχωμα και εκτόνωση του άγχους της καθημερινότητας.
Αν λάβουμε υπόψη τα στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας και Αθλητισμού, σήμερα κάτω από 18 ετών αθλούνται στα σωματεία περίπου 110.000 μαθητές, από το ένα εκατομμύριο περίπου.
Άρα η πλειοψηφία των μαθητών δεν εκπαιδεύετε να αγωνίζεται με την ιδέα του “Ευ Αγωνίζεσθαι», τη φιλία και τη συνεργασία μεταξύ τους, να διαμορφώσει την προσωπική και κοινωνική τους ανάπτυξη.
Νιώθουν το σημερινό σχολείο και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ότι τους καταπιέζει.
Ολοκληρώνουν το ημερήσιο σχολικό τους πρόγραμμα και αναγκάζονται, χωρίς ελεύθερο χρόνο, να συνεχίζουν το απόγευμα περαιτέρω εκπαιδευτική διαδικασία με τα φροντιστήρια.
Οφείλει η πολιτεία να εφαρμόσει και να επαναφέρει άμεσα το πρόγραμμα, «Η τσάντα στο σχολείο» για όλη την εβδομάδα, δίνοντας τη δυνατότητα στους μαθητές για ποιοτικό χρόνο ενασχόλησης το απόγευμα. Να αποδεσμευτούν οι εισαγωγικές εξετάσεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση από την Δευτεροβάθμια.
Οφείλει η Τοπική Αυτοδιοίκηση να εφαρμόσει τις προϋποθέσεις, για «Ανοικτές σχολικές αυλές» το απόγευμα, δίνοντας τη δυνατότητα σε συνεργασία με τους συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, αλλά και τα σωματεία, για άθληση και δημιουργική απασχόληση των παιδιών της κάθε γειτονιάς.
Οφείλει η κάθε Δημοτική Αρχή να δημιουργήσει αντίστοιχα Σχολές Γονέων, για να δώσει τα απαιτούμενα εφόδια στους γονείς με εξατομικευμένη ψυχολογική υποστήριξη και συμβουλευτική, ώστε να κατανοήσουν και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν.
Οφείλουμε όλοι εμείς, οι γονείς, αντί να προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε τα παιδιά μας σε μια στιγμή που θα συμμετάσχουν σε μια στιγμή σχολικής βίας και να καταφερθούμε εναντίων των εκπαιδευτικών, να αναλογιστούμε τις ευθύνες και να συμβάλλουμε στην προσπάθεια εξάλειψης για το μέλλον.
Θεωρώ ότι σήμερα και μετά από την έξαρση που έχει λάβει το παραπάνω φαινόμενο, δεν αποτελεί λύση η λογική της κομματικής αντιπαράθεσης που πιθανόν θα ζήσουμε, για π.χ. προσλήψεις ψυχολόγων σε κάθε σχολική μονάδα.
Αλλά να βρεθούν όλοι σε ένα τραπέζι ουσιαστικής συζήτησης και να παρθούν οι αποφάσεις, που θα στηρίξουν την Ελληνική Οικογένεια και θα αφουγκραστούν το μέλλον της χώρας, τα παιδιά μας.
Για να μην δημιουργήσουμε σχολεία με «κελιά» για μαθητές με παραβατικές συμπεριφορές και γονείς με το στίγμα της ανικανότητας του ρόλους τους.
Οφειλουμε να ΔΡΑΣΟΥΜΕ τώρα και επιστρέψουμε ως οικογένεια σε αρχές του παρελθόντος, για να μην ζήσουμε εικόνες που βλέπουμε σε κινηματογραφικές ταινίες με βία στα σχολεία.