ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Και όμως είναι δυνατό κάποιος να έχει παραβιάσει ένα κάρο νόμους , και παρ’ όλα αυτά να είναι ένας καλός άνθρωπος και συνετός πολίτης, γιατί μπορεί μεν να έχει παραβεί μια ντουζίνα κανονισμούς, αλλά ποτέ την ηθική του υπόσταση.
Το Babygirl, το τελευταίο έργο της συγγραφέως και σκηνοθέτιδας Χαλίνα Ρέιν, επιχειρεί με τόλμη να μπει στα θολά νερά της εξουσίας, της επιθυμίας και των συνεπειών. Η ταινία ακολουθεί τη Ρόμι Mαθις (Νικόλ Κίντμαν), μια υψηλόβαθμη διευθύνουσα σύμβουλο που δρα και λειτουργεί στο ύπουλο έδαφος της εταιρικής Νέας Υόρκης. Η ζωή της είναι αυστηρά ελεγχόμενη και σχολαστικά επιμελημένη, μέχρι που μια τυχαία συνάντηση με τον Σάμιουελ (Χάρις Ντίκινσον), έναν μαγνητικό και αινιγματικό ασκούμενο ανατρέπει τον κόσμο της. Αυτό που ξεκινά ως ένα φαινομενικά ακίνδυνο φλερτ εξελίσσεται σε μια ολοκληρωτική σχέση, αφήνοντας και τους δύο χαρακτήρες να ακροβατούν στο χείλος της καταστροφής.
Η ταινία ξεκινά με μια αιχμηρή απεικόνιση της επαγγελματικής ζωής της Ρόμι: μια κομψή αίθουσα συνεδριάσεων, αποφασιστικά παιχνίδια εξουσίας και το ανυποχώρητο προσωπείο εξουσίας που την έχει ωθήσει στην κορυφή της επιτυχίας. Η ερμηνεία της Κίντμαν είναι ηλεκτρική, αποτυπώνοντας τις αποχρώσεις μιας γυναίκας που απαιτεί σεβασμό αλλά κρύβει τρωτά σημεία πίσω από κλειστές πόρτες. Ο Σάμιουελ μπαίνει στην τροχιά της ως ένας ειδικευόμενος με αυτοπεποίθηση, αν και ελαφρώς μυστηριώδης, ένα αγόρι στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, του οποίου η γοητεία και η περιέργεια τσακίζουν τους προσεκτικά κατασκευασμένους φραγμούς της Ρόμι.
Η πρώτη τους συνάντηση είναι γεμάτη ένταση, καθώς η νεανική τόλμη του Σάμιουελ ιντριγκάρει και ανησυχεί τη Ρόμι. Η σκηνοθεσία της Ρέιν φροντίζει αυτές οι στιγμές να σφύζουν από μια σχεδόν χειροπιαστή ενέργεια, προετοιμάζοντας το σκηνικό για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Παρά την καλύτερη κρίση της, η Ρόμι έλκεται από την απροκάλυπτη ζωντάνια του Σάμιουελ, μια έντονη αντίθεση με τα άκαμπτα όρια του κόσμου της. Καθώς οι αλληλεπιδράσεις τους βαθαίνουν, ο τόνος της ταινίας μετατοπίζεται από το φλερτ στο απαγορευμένο πάθος, με κάθε κλεμμένη στιγμή να φέρει το βάρος της αυξανόμενης εμμονής τους.
Ο συναισθηματικός πυρήνας της ιστορίας βρίσκεται στη λεπτή ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Η Ρόμι ασκεί εξουσία στον εταιρικό τομέα, ωστόσο στη σχέση της με τον Σάμιουελ, η δυναμική είναι πιο ρευστή και απρόβλεπτη. Αυτή η δυαδικότητα εξερευνάται αρμονικά, με το σενάριο της Ρέιν να ξεφλουδίζει τα στρώματα των κινήτρων και των φόβων τους. Ο Σάμιουελ, τον οποίο υποδύεται με ένα συναρπαστικό μείγμα αθωότητας και πονηριάς ο Χάρις Ντίκινσον, δεν είναι απλώς παθητικός συμμετέχων. Οι ενέργειές του υποδηλώνουν μια βαθύτερη κατανόηση της επιρροής του πάνω στη Ρόμι, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το ποιος έχει τελικά το πάνω χέρι.
Καθώς η υπόθεση εντείνεται, εντείνεται και ο έλεγχος από τους γύρω τους. Η Σόφι Ουάιλντ δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως Eσμε , μια από τις πιο στενές έμπιστες της Ρόμι και ανερχόμενο αστέρι στην εταιρική ιεραρχία. Η αυξανόμενη καχυποψία της Εσμε απειλεί να διαλύσει τη ζωή της Ρόμι, προσθέτοντας ένα επίπεδο σασπένς στην αφήγηση. Εν τω μεταξύ, ο Aντόνιο Μπαντέρας που υποδύεται τον Τζέικομπ τον άνδρα της Ρόμι, προσφέρει μια λιτή ερμηνεία, αν και ακόμη και αυτός δεν μπορεί να αποτρέψει την καταιγίδα που καταφθάνει.
Στη συνέχεια η ταινία εμβαθύνει στις επιπτώσεις της σχέσης τους, καθώς τα όρια μεταξύ προσωπικού και επαγγελματικού αρχίζουν να θολώνουν. Οι αποφάσεις της Ρόμι γίνονται όλο και πιο ασταθείς, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την καριέρα της αλλά και την αίσθηση του εαυτού της. Η παρουσία του Σάμιουελ είναι ταυτόχρονα μεθυστική και αποσταθεροποιητική, αναγκάζοντάς την να αντιμετωπίσει τις επιθυμίες που έχει καταπιέσει εδώ και καιρό. Η ένταση κορυφώνεται σε ένα κρεσέντο σε μια σειρά σκηνών που είναι τόσο συναρπαστικές όσο και καταστροφικές, με αποκορύφωμα ένα δημόσιο σκάνδαλο που απειλεί να καταστρέψει και τους δύο.
Στο στόχαστρο της δημιουργού μπαίνουν όλες οι σχέσεις οι οικογενειακές, οι εργασιακές, οι ταξικές, οι κοινωνικές. Η σκηνοθεσία του Ρέιν είναι ευφάνταστη, αποτυπώνοντας την ωμή ένταση της σύνδεσής τους χωρίς να ξεφεύγει από την αδικαιολόγητη σκοπιμότητα. Η κινηματογράφηση παίζει καθοριστικό ρόλο, με τους κομψούς, αποστειρωμένους εσωτερικούς χώρους του εταιρικού κόσμου της ηρωίδας μας να έρχονται σε έντονη αντίθεση με τους οικείους, σκιώδεις χώρους όπου αυτή και ο Σάμιουελ συναντιούνται. Το soundtrack της ταινίας ενισχύει ακόμη περισσότερο τη διάθεση, ταλαντευόμενο ανάμεσα σε στοιχειωτικές μελωδίες και παλλόμενους ρυθμούς που αντικατοπτρίζουν τις συναισθηματικές καταστάσεις των χαρακτήρων.
Μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους, το Babygirl μας αφήνει μια παρατεταμένη αίσθηση ανησυχίας. Είναι μια ιστορία για την ευθραυστότητα της εξουσίας και τις συνέπειες του να υποκύπτει στον πειρασμό. Η ερμηνεία της Νικόλ Κίντμαν ως Ρόμι είναι συναρπαστική, κερδίζοντας το Volpi Cup Α’ Γυναικείου Ρόλου για την καλύτερη ηθοποιό στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Η ερμηνεία της αποτελεί άγκυρα της ταινίας, συγκρατεί οτιδήποτε πάει να στραβώσει, αποτυπώνοντας την πολυπλοκότητα μιας γυναίκας που ακυρώνεται από τις ίδιες τις επιθυμίες. Από κοντά και η καλή ερμηνεία του Χάρις Ντίκινσον ως Σάμιουελ. Το Babygirl δεν αποφεύγει τα δύσκολα ερωτήματα, εξερευνώντας τις γκρίζες ζώνες της ηθικής και το υψηλό κόστος της απαγορευμένης αγάπης. Οι νόμοι, μην ξεχνάμε, για τον έρωτα και την αγάπη είναι όπως οι παροιμίες. Πάντα βρίσκουμε έναν καινούργιο που να δικαιολογεί την παράβαση ενός άλλου, που δεν μας βολεύει.