ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η ξεφλουδισμένη εξίσωση μας λέει ότι η άγνοια οδηγεί στον φόβο, ο φόβος στο μίσος και το μίσος στη βία, όλες οι ενδιάμεσες προσθαφαιρέσεις είναι αναγκαίες για να χάσει ο θύτης την ισορροπία του και να μπει στο τούνελ από το οποίο δεν βγαίνει ποτέ.
Στο επίκεντρο της ταινίας «Τελειώνει με εμάς», την οποία σκηνοθέτησε ο Τζάστιν Μπαλντόνι), βρίσκεται η Λίλι Μπλούμ (Μπλέικ Λάιβλι), μια νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στη Βοστώνη με την ελπίδα να κάνει μια νέα αρχή μετά από μια ταραχώδη παιδική ηλικία που στιγματίστηκε από την ενδοοικογενειακή βία. Η Λίλι είναι αποφασισμένη να χτίσει μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό της, μακριά από τη σκιά του παρελθόντος της. Ανοίγει το δικό της ανθοπωλείο, ένα όνειρο που έτρεφε για χρόνια, συμβολίζοντας την επιθυμία της να καλλιεργήσει την ομορφιά και τη σταθερότητα σε έναν κόσμο που ήταν βυθισμένος στην ασχήμια την βία και τη βαρβαρότητα.
Η ζωή της Λίλι παίρνει σημαντική τροπή όταν γνωρίζει τον Ράιλ Κινκέιντ (Τζάστιν Μπαλντόνι), έναν χαρισματικό και επιτυχημένο νευροχειρουργό. Η πρώτη τους συνάντηση είναι τυχαία και υπάρχει μια άμεση σπίθα μεταξύ τους. Ο Ράιλ είναι όμορφος, έξυπνος και φαντάζει το τέλειο ταίρι για τη Λίλι. Η έντονη έλξη που νιώθει γι’ αυτήν εξελίσσεται γρήγορα σε μια παθιασμένη σχέση και η Λίλι βρίσκει τον εαυτό της να παρασύρεται από τη γοητεία και την αφοσίωση του Ράιλ.
Ωστόσο, καθώς η σχέση τους βαθαίνει, η Λίλι αρχίζει να παρατηρεί ανησυχητικές πτυχές του χαρακτήρα του Ράιλ. Είναι έντονα φιλόδοξος και δυναμικός, αλλά πίσω από το γυαλιστερό του παρουσιαστικό κρύβεται μια πιο σκοτεινή, πιο ασταθής πλευρά. Η ιδιοσυγκρασία και οι τάσεις ελέγχου του Ράιλ γίνονται ολοένα και πιο εμφανείς, εκδηλώνονται σε στιγμές θυμού και κτητικότητας που αφήνουν τη Λίλι να νιώθει ανήσυχη. Αυτά τα ανησυχητικά σημάδια, που αρχικά είναι εύκολο να αγνοηθούν μέσα στη δίνη ενός αφρώδους έρωτα, γίνονται δυσκολότερο να αγνοηθούν καθώς αρχίζουν να επιβαρύνουν τη σχέση τους.
Η άφιξη του Άτλας Κόριγκαν (Μπράντον Σκλενάρ) του πρώτου έρωτα της Λίλι, περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Ο Άτλας ήταν η άγκυρα της Λίλι κατά τη διάρκεια των δύσκολων εφηβικών της χρόνων, προσφέροντάς της ένα ασφαλές καταφύγιο όταν ο κόσμος της κατέρρεε. Η σχέση τους ήταν βαθιά και ουσιαστική, αλλά οι συνθήκες της ζωής τους ανάγκασαν να χωρίσουν. Όταν ο Άτλας επανεμφανίζεται στη ζωή της Λίλι, τα παλιά συναισθήματα επανέρχονται στην επιφάνεια και εκείνη έρχεται αντιμέτωπη με τις αναμνήσεις μιας αγάπης που ήταν τρυφερή, με κατανόηση και απαλλαγμένη από τις δυσκολίες που τώρα σκοτεινιάζουν τη σχέση της με τον Ράιλ.
Η επιστροφή του Άτλαντα λειτουργεί ως καταλύτης για τη Λίλι ώστε να επανεκτιμήσει την τρέχουσα κατάστασή της. Καθώς περιηγείται στα περίπλοκα συναισθήματά της, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη δύσκολη πραγματικότητα της σχέσης της με τον Ράιλ.
Όλα τα παραπάνω μένουν στις προθέσεις γιατί το «Τελειώνει με εμάς» εν κατακλείδι είναι ένα ξεπερασμένο ρομαντικό θρίλερ, που προσπαθεί να εισβάλλει στη σκληρή πραγματικότητα των καταχρηστικών σχέσεων, χωρίς ποτέ να το καταφέρνει. Η ταινία στηριγμένη στο ομώνυμο best seller μυθιστόρημα της Κολίν Χούβερ αφηγείται με παρωχημένο μελοδραματικό τρόπο μια ιστορία αγάπης, απώλειας και των δύσκολων επιλογών που πρέπει να κάνει κανείς για να προστατεύσει τον εαυτό του και όσους αγαπά. Η ιστορία της συγγραφέως αναπτύσσεται χωρίς ποτέ να εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της αγάπης, του τραύματος και της συχνά θολής γραμμής μεταξύ πάθους και τοξικότητας, η ταινία άνευρη, παλιομοδίτικη και ρηχή ασθμαίνοντας παρακολουθεί την όλη προσπάθεια.
Το «Τελειώνει με εμάς» προσπαθεί να απεικονίσει την πορεία μιας γυναίκας που αγωνίζεται να ανακτήσει τη ζωή και την ταυτότητά της. Η ταινία στηρίζεται σε μια άτσαλη ιστορία προσπαθώντας να μας υπενθυμίσει, με άγαρμπο τρόπο, την πολυπλοκότητα της αγάπης και τη σημασία της αυτοεκτίμησης και του θάρρους απέναντι στις αντιξοότητες, αλλά βυθίζεται στα ερωτικά στερεότυπα και σπαταλά την ευκαιρία να μιλήσει για το μεγάλο ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης με διαυγή, ενδιαφέροντα και στοχαστικό τρόπο.
Ο πολιτισμός και η ευγένεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια να περιοριστεί η χρήση βίας ως λύση στα προβλήματά μας, γιατί το ξέρουμε πια, η βία είναι η ανώτερη και πιο αποκρουστική μορφή βλακείας.