ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Ο φόνος και ο έρωτας συνυφαίνονται ως ακραίες εκφράσεις του ανθρώπινου πάθους, ο ένας αφαιρεί ζωή, ο άλλος την υπερβαίνει. Και οι δύο φανερώνουν τα υπαρξιακά σύνορα του ανθρώπου.
Με την πρώτη ματιά, «ο Κηπουρός» προσφέρει μια ιδέα γεμάτη δυνατότητες: ένας νεαρός άνδρας ανίκανος να νιώσει συναισθήματα, μια οικογενειακή επιχείρηση που συνδυάζει διακριτικά την κηπουρική με τη δολοφονία και τις αναπόφευκτες επιπλοκές ενός απρόσμενου έρωτα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των έξι επεισοδίων της, η ισπανική σειρά σπαταλά μεγάλο μέρος αυτής της δυνατότητας, στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο μελόδραμα και στις απίθανες ανατροπές της πλοκής αντί να εξερευνήσει πραγματικά τους πλούσιους θεματικούς σπόρους της.
Ο Έλμερ και η μητέρα του, την οποία υποδύεται η Σεσίλια Σουάρεζ, διευθύνουν μια παράνομη επιχείρηση δολοφονιών που λειτουργεί από το οικογενειακό φυτώριο. Η ιδέα ενός «δολοφόνου κηπουρού» είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα, συνδυάζοντας το καθημερινό με το μακάβριο, αλλά η σειρά κάνει ελάχιστα για να αναπτύξει αυτή την υπόθεση σε μια συναρπαστική αφήγηση. Αντ’ αυτού, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε κλισέ, με τον χαρακτήρα της μητέρας να ενεργεί ως η στερεότυπη αδίστακτη μητριάρχης που δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα για να προστατεύσει την επιχείρησή της. Ο τόνος της σειράς ταλαντεύεται μεταξύ σκοτεινού χιούμορ και μελοδραματικής σοβαρότητας, αλλά αυτές οι εναλλαγές συχνά μοιάζουν αναγκαστικές και ασυνεπείς.
Η ιστορία επικεντρώνεται στον Έλμερ (Αλβάρο Ρίκο), τον νεαρό άνδρα του οποίου ο τραυματισμός στον μετωπιαίο λοβό τον έχει καταστήσει συναισθηματικά αδρανή, μια κατάσταση που τον καθιστά τον τέλειο, αποστασιοποιημένο εκτελεστή για τη μυστική υπηρεσία δολοφονιών της μητέρας του, η οποία καλύπτεται από την αθώα βιτρίνα ενός φυτωρίου. Η επιχείρηση ευημερεί, μέχρι που ο Έλμερ, ο οποίος θεωρητικά θα έπρεπε να έχει ανοσία στη συναισθηματική εμπλοκή, αρχίζει να νιώθει κάτι που δεν έχει νιώσει ποτέ στο παρελθόν: αγάπη.
Ο στόχος της νεοαποκτηθείσας αγάπης του είναι η Βιολέτα (Καταλίνα Σοπελάνα), μια δασκάλα που έχει μαρκαριστεί για θάνατο. Τα απροσδόκητα συναισθήματα του Έλμερ πυροδοτούν την κεντρική σύγκρουση της σειράς: ένας δολοφόνος ερωτεύεται το υποψήφιο θύμα του. Αυτή η εξέλιξη, αν και προβλέψιμη, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μια ισχυρή εξέταση της ταυτότητας, της ελεύθερης βούλησης και της φύσης της ανθρώπινης σύνδεσης. Αντ’ αυτού, ο Κηπουρός παρακάμπτει σε μεγάλο βαθμό τις ψυχολογικές αποχρώσεις προς όφελος όλο και πιο τραβηγμένων αφηγηματικών στροφών και θεατρινισμού σαπουνόπερας.
Τα πρώτα επεισόδια λειτουργούν καλύτερα, χτίζοντας μια υποτονική μεν ανησυχητική όμως ατμόσφαιρα με συγκρατημένες ερμηνείες και έναν σκόπιμο ρυθμό. Αλλά η σειρά σύντομα εγκαταλείπει την αρχική της σχετική λεπτότητα. Η μεγαλύτερη αδυναμία του «ο Κηπουρός» είναι η απροθυμία του να εμπιστευτεί τη δύναμη της ίδιας της υπόθεσής του. Αντί να εξερευνήσει την υπαρξιακή φρίκη της κατάστασης του Έλμερ ή την ηθική ασάφεια της κατάστασής του, η σειρά αντιμετωπίζει τη συναισθηματική ανάκαμψη ως έναν απλοϊκό διακόπτη on/off. Τη μια στιγμή είναι ρομποτικός, την άλλη σκιτσάρει το πορτρέτο της Βιολέτας στα περιθώρια ενός τετραδίου σαν ερωτευμένος έφηβος. Η αφήγηση δεν καταπιάνεται ποτέ πλήρως με το πώς ο έρωτας θα μπορούσε πραγματικά να περιπλέξει μια ζωή που ορίζεται από συναισθηματικό κενό.
Οι ερμηνείες προσπαθούν να υποστηρίξουν το υλικό. Ο Ρίκο προσδίδει μια κάποια κενή ευπάθεια στον Έλμερ, ακόμη και όταν το σενάριο του δίνει λίγα πράγματα για να δουλέψει, και η Σοπελάνα είναι φωτεινή, αν και φορτωμένη με έναν χαρακτήρα που συχνά υπάρχει περισσότερο ως εξιδανικευμένο σύμβολο παρά ως πραγματικό πρόσωπο. Εν τω μεταξύ, η Σουάρεζ είναι μαγνητική ως η μητριάρχης που κρύβει τα μητρικά ένστικτα πίσω από τον αδίστακτο πραγματισμό, αλλά ακόμη και αυτή δεν μπορεί να σώσει τη σειρά από την κάθοδό της στη μελοδραματική υπερβολή.
Οπτικά, ο Κηπουρός καλλιεργεί μια κάποιου τύπου ομορφιά: το πλούσιο πράσινο και οι σκιώδεις εσωτερικοί χώροι έρχονται σε αντίθεση με τις ξαφνικές εκρήξεις βίας, δημιουργώντας μια ένταση μεταξύ ζωής και θανάτου που το σενάριο δεν ταιριάζει ποτέ.
Τελικά, ο Κηπουρός είναι μια σειρά που θέλει να είναι αιχμηρή, συναισθηματική και συναρπαστική, αλλά ποτέ δεν ανθίζει πλήρως, αρκείται στο να μας διασκεδάζει με έναν πολτώδη, ένοχο τρόπο, αλλά όποιος ψάχνει για πραγματικό βάθος θα βρει το έδαφος πολύ άγονο, γιατί στον έρωτα και τον φόνο τρυπιέται κανείς βαθιά, απλώς στον έρωτα με το βλέμμα και το πάθος, στον φόνο με μαχαίρι ή ό,τι βρεθεί εύκαιρο.
Και στις δύο περιπτώσεις η αιμορραγία είναι βέβαιη.