ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Μόνο οι νέοι έχουν μια ερμηνεία για το καθετί, μια εξήγηση για τη σκοτεινιά και μια απόδειξη για κάθε ερώτημα, αυτό τους δίνει ορμή, πάθος και ενέργεια γιατί οι νέοι πριν μάθουν τι θέλουν, ξέρουν μετά βεβαιότητος τι δεν θέλουν.
Η σειρά «Εφηβεία» ξεκινά με ένα άγριο αστυνομικό ξέσπασμα: ένοπλοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι των Μίλερ τα ξημερώματα, σέρνοντας τον 13χρονο Τζέιμι Μίλερ από το κρεβάτι του, κατηγορώντας τον για τη δολοφονία της συμμαθήτριάς του Κέιτι. Πρόκειται για μια τρανταχτή, χαοτική σεκάνς που δίνει αμέσως τον τόνο – ωμό, κλειστοφοβικό και βαθιά ανησυχητικό. Από εκείνη τη στιγμή, το «Εφηβεία» αποφεύγει την παραδοσιακή φόρμουλα του αστυνομικού έργου δράσης και εστιάζει στο γιατί, ξετυλίγοντας τα ψυχολογικά και κοινωνιολογικά νήματα που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία.
Η «Εφηβεία» είναι μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων του Netflix είναι ένα αμείλικτο, σχολαστικά επεξεργασμένο δράμα που βυθίζει τους θεατές στις ψυχολογικές και κοινωνικές περιπλοκές της εφηβικής βίας. Με πρωταγωνιστή στον ρόλο του πατέρα Μίλερ τον Στίβεν Γκράχαμ (Boiling Point, Bodies), ο οποίος συνεργάστηκε στο σενάριο, η σειρά είναι ένα τολμηρό πείραμα στην αφήγηση, γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε συνεχείς, αδιάκοπες λήψεις, σε 4 καταπληκτικά μονοπλάνα. Αυτή η υφολογική επιλογή, που θυμίζει το Boiling Point και το Birdman, του σκηνοθέτη της σειράς Φιλιπ Μπαραντίνι εντείνει τον επείγοντα χαρακτήρα της αφήγησης, παρασύροντας μας στην ωμή αμεσότητα της κρίσης που εκτυλίσσεται.
Στο επίκεντρο της η «Εφηβεία» έχει την έρευνα για τον θάνατο της Κέιτι, αλλά η σειρά ξεπερνά τις συμβάσεις ενός τυπικού αστυνομικού δράματος. Αντί να εστιάζει αποκλειστικά στα διαδικαστικά στοιχεία, η σειρά διευρύνει το πεδίο της για να εξετάσει τους ευρύτερους κοινωνικούς παράγοντες που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά των εφήβων. Μέσα από τις οπτικές γωνίες των γονέων της Τζέιμι, των ντετέκτιβ, των σχολικών αξιωματούχων και των ειδικών ψυχολόγων, η σειρά εμβαθύνει στις πιέσεις που δέχονται οι έφηβοι στη σύγχρονη κοινωνία.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της σειράς είναι η διερεύνηση της επίδρασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στους νέους. Η αφήγηση συνυφαίνει ψηφιακά αποτυπώματα, ομαδικές συζητήσεις και ιογενείς φήμες στην έρευνα, καταδεικνύοντας πώς οι διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις μπορούν να κλιμακώσουν τις συγκρούσεις στον πραγματικό κόσμο. Εξετάζει το ψυχολογικό τίμημα του διαδικτυακού εκφοβισμού, την επιτελεστική φύση των προσωπικοτήτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη δυσκολία διάκρισης μεταξύ των πραγματικών απειλών και της εφηβικής στάσης.
Πέρα από το θεματικό της βάθος, η «Εφηβεία» είναι ένα εντυπωσιακό τεχνικό επίτευγμα του σκηνοθέτη Φιλιπ Μπαραντίνι. Το να γυρίζεται μια ολόκληρη σειρά σε μία μόνο λήψη είναι μια φιλόδοξη επιλογή, που απαιτεί άψογο συντονισμό μεταξύ ηθοποιών, κινηματογραφιστών, σκηνογράφων και όλων των συντελεστών. Το αποτέλεσμα είναι μια απρόσκοπτη, κλειστοφοβική εμπειρία που τοποθετεί το κοινό στο κέντρο του δράματος που εκτυλίσσεται. Οι μεγάλες λήψεις αυξάνουν την ένταση, κάνοντας κάθε στιγμή να μοιάζει άμεση και αναπόφευκτη, όπως ο αδιάκοπος έλεγχος και η πίεση που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί έφηβοι.
Η «Εφηβεία» δεν βασίζεται σε μια συγκεκριμένη αληθινή ιστορία, αλλά η ιδέα της γεννήθηκε από πραγματικά και καταγεγραμμένα περιστατικά νεανικής βίας που ακούγονται στις ειδήσεις. Οι δημιουργοί της σειράς, Στίβεν Γκράχαμ και Τζακ Θορν, επιδιώκουν να ρίξουν φως στους παράγοντες που οδηγούν τους νέους σε τέτοιες πράξεις και να προκαλέσουν συζήτηση γύρω από αυτά τα κοινωνικά ζητήματα.
Παρά τη συναρπαστική του εκτέλεση, η «Εφηβεία» δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, αναγκάζει τους θεατές να παλέψουν με δύσκολα ερωτήματα: Ποιος είναι πραγματικά υπεύθυνος για τον θάνατο της Κέιτι; Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η τραγωδία; Πόση ευθύνη φέρει ο 13χρονος Τζέιμι, οι γονείς του, το σχολικό σύστημα ή η ευρύτερη κοινωνία που διαμόρφωσε την πραγματικότητά του; Η σειρά αντιστέκεται στον ηθικό απολυταρχισμό, αντ’ αυτού ζωγραφίζοντας την εικόνα ενός κόσμου όπου οι συνθήκες, οι επιλογές και οι επιρροές συγκρούονται με απρόβλεπτους και μερικές φορές καταστροφικούς τρόπους. Η σειρά ασκεί κριτική στο χειρισμό των νεαρών παραβατών από το σύστημα δικαιοσύνης.
Αποκαλύπτεται η έντονη αντίθεση μεταξύ της άκαμπτης νομικής διαδικασίας και της ρευστής, συχνά χαοτικής φύσης των αποφάσεων των εφήβων, θέτοντας δύσκολα ερωτήματα σχετικά με την υπευθυνότητα και την επανένταξη.
Ο Στίβεν Γκράχαμ αποδίδει μια δυνατή ερμηνεία ως πατέρας του Τζέιμι, περιπλανώμενος στα ύπουλα νερά της άρνησης, της θλίψης και της απελπισμένης δικαίωσης. Η κάμερα παραμένει σε κάθε του αντίδραση, αποτυπώνοντας τις μικροεκφράσεις φόβου και αδυναμίας. Εντυπωσιακή η παρουσία του νεαρού Όουεν Κούπερ που υποδύεται τον Τζέιμι και μάλιστα κάτω από την πίεση της ροής του μονοπλάνου, η ερμηνεία του στο 3ο ειδικά επεισόδιο, το οποίο στηρίζεται πάνω του, είναι καταπληκτική.
Το υποστηρικτικό καστ, συμπεριλαμβανομένων των ντετέκτιβ και των ειδικών ψυχολόγων που αναλύουν την υπόθεση, προσθέτει στην αυθεντικότητα, φέρνοντας ο καθένας μια διαφορετική οπτική για τη φύση του εγκλήματος ανηλίκων.
Με τον συγκερασμό του αστυνομικού δράματος, του κοινωνικού σχολιασμού και της πειραματικής κινηματογραφίας, η «Εφηβεία» είναι μια χορογραφημένη σπάνια τηλεοπτική σειρά. Πρόκειται για μια σειρά που δεν απεικονίζει απλώς ένα έγκλημα, αλλά αναλύει τους πολιτιστικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς που οδηγούν τους νέους στα όρια της ρήξης. Ζωηρή, προκλητική και βαθιά επίκαιρη, η «Εφηβεία» είναι μια από τις πιο συναρπαστικές μίνι σειρές που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια – μια απόδειξη τόσο της αφηγηματικής της φιλοδοξίας όσο και της τεχνικής της μαεστρίας των δημιουργών της Στίβεν Γκράχαμ και Τζακ Θορν όσο και του σκηνοθέτη της σειράς Φιλιπ Μπαραντίνι.
Όταν το τελευταίο επεισόδιο σβήνει στο σκοτάδι, η «Εφηβεία» αφήνει τον θεατή συναισθηματικά εξαντλημένο, αλλά και βαθιά στοχαστικό.
Η τηλεόραση μετά από αυτή τη σειρά μπαίνει σε άλλες ράγες.
Η απουσία παραδοσιακού μοντάζ και μουσικής κάνει τη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις εκκωφαντική, αναγκάζοντάς μας να αντιμετωπίσουμε άβολες αλήθειες για τη βία των νέων και τις δομές που αποτυγχάνουν να την αποτρέψουν. Οι νέοι δεν ξέρουν αρκετά για να είναι συνετοί και γι’ αυτό προσπαθούν το αδύνατο κι εμείς μένουμε ενεοί να τους παρακολουθούμε.