Της Κατερίνας Σολωμού
Οι 157 βουλευτές που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία καταψήφισαν την πρόταση δυσπιστίας και πολλές φίλες και φίλοι ρωτάνε τώρα τι νόημα είχε η κατάθεσή της.
Ας το συζητήσουμε λοιπόν.
Κατ’ αρχήν κανείς δεν έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι με την πρόταση δυσπιστίας θα έπεφτε η κυβέρνηση και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν, λίγο-πολύ, προδιαγεγραμμένο. Εν τούτοις η πρόταση όφειλε να κατατεθεί για τους εξής λόγους.
Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου η χώρα έζησε ένα πρωτοφανές γεγονός. Εκατομμύρια, κυριολεκτώ, εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας αλήθεια και δικαιοσύνη για τα Τέμπη, απαιτώντας μια καλύτερη Ελλάδα.
Η κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας ήταν μια στοιχειώδης απόκριση σε εκείνες τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις. Θα έλεγα μάλιστα ότι ήταν μια ελάχιστη υποχρέωση του ΠΑΣΟΚ που όφειλε να μεταφέρει ένα αίτημα, μια αγωνία και ένα ολόκληρο πάνδημο κλίμα από την κοινωνία στη Βουλή.
Μπορούμε μάλιστα να το σκεφτούμε και αντίστροφα. Θα ήταν όχι μόνο ανεπίτρεπτο αλλά τραγικό αν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 28ης Φεβρουαρίου έμεναν δίχως την κοινοβουλευτική τους συνέχεια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένα βαρύ πλήγμα για τον ίδιο τον κοινοβουλευτισμό και το ΠΑΣΟΚ δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο.
Επί πλέον η κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας προέκυψε αμέσως μετά την ανακοίνωση του πορίσματος από τον Εθνικό Οργανισμό Διερεύνησης Ατυχημάτων. Ένα πόρισμα που δεν κατέδειξε μόνο τις διαχρονικές ανεπάρκειες της πολιτείας απέναντι στο σιδηρόδρομο αλλά έφερε με εκκωφαντικό τρόπο στο προσκήνιο και όλες τις ολιγωρίες, τις παθογένειες και τις εγκληματικές, θα έλεγα, μεθοδεύσεις του επιτελικού κράτους που τόσο πολύ έχει διαφημίσει η κυβέρνηση.
Το αποτέλεσμα της τριήμερης συζήτησης υπήρξε αποκαλυπτικό. Η κυβέρνηση σφυροκοπήθηκε και παρά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας βγήκε από τη συζήτηση βαριά τραυματισμένη, με την πλάτη στον τοίχο και με ελάχιστα πλέον τα περιθώρια για να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Αυτό είναι το νέο τοπίο που προκάλεσε η πρόταση δυσπιστίας και σε αυτό το νέο τοπίο προβάλλουν εξαιρετικά απαιτητικές αλλά και πιεστικές οι δικές μας ευθύνες που είναι εντελώς ευδιάκριτες.
Στη χώρα βρίσκεται μια κυβέρνηση που είναι σε αποδρομή και το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κάνει γρήγορα όλα τα απαραίτητα βήματα ώστε να δώσει στη χώρα ελπίδα, προοπτική και την ισχυρή κυβερνητική παράταξη που έχει ανάγκη ο τόπος.
Δεν είναι εύκολος ο δρόμος που πρέπει να διανοίξουμε αλλά είναι μονόδρομος. Για το ΠΑΣΟΚ και προ παντός για την πατρίδα.