ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η φύση δεν έχει χρόνο να σπαταλά για να κάνει κάτι μάταιο και δεν χορταίνει δημιουργώντας κάτι ατελές, η ανθρώπινη δραστηριότητα όμως είναι φτιαγμένη για να γεμίσει το υπέροχο κοστούμι της με ατέλειες και οδυνηρά μπαλώματα.
Στα «Τραγούδια της Γης», η σκηνοθέτις Μαργκρέθ Ολίν μας οδηγεί σε ένα όμορφο και βαθύ ταξίδι στη κοιλάδα Ολντεντάλεν της νοτιοανατολική Νορβηγίας, όπου ο 85χρονος πατέρας της ανατρέχει στα βήματα των προγόνων του. Αυτό το ντοκιμαντέρ, που είναι ταυτόχρονα μια προσωπική ιστορία και ένας οικουμενικός προβληματισμός, εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια ενός έτους, συνδυάζοντας την αλλαγή των εποχών με το ρυθμό της ίδιας της ζωής. Είναι ένας κινηματογραφικός ύμνος στη λεπτή αλληλεπίδραση μεταξύ της ανθρωπότητας και του φυσικού κόσμου, μια σχέση που είναι τόσο διαρκής όσο και εύθραυστη.
Στην καρδιά της, η ταινία είναι ένα βαθιά προσωπικό πορτρέτο του 85χρονου πατέρα της Ολίν. Τα ροζιασμένα χέρια του και ο προσεκτικός ρυθμός του μιλούν για μια ζωή σε αρμονία με τη γη. Ενσαρκώνει μια ξεθωριασμένη σύνδεση με τη φύση, που μοιάζει όλο και πιο απρόσιτη στον γρήγορο, σύγχρονο κόσμο μας. Μέσα από τα μάτια του, γινόμαστε μάρτυρες ενός τρόπου ζωής που έχει τις ρίζες του στην παράδοση και στην οικεία κατανόηση της γης. Η σύνδεσή του με το τοπίο δεν είναι μόνο φυσική αλλά και πνευματική, και κάθε του βήμα αποτελεί υπενθύμιση του δεσμού γενεών που συνδέει τους ανθρώπους με τη γη.
Το ντοκιμαντέρ μας βυθίζει στην εκπληκτική ομορφιά της κοιλάδας Ολντεντάλεν.
Σαρωτικά πλάνα από χιονισμένες κορυφές, καταπράσινα λιβάδια και λαμπερά φιόρδ αποτυπώνονται με ευλάβεια, και κάθε καρέ αποτελεί μια υπενθύμιση της μεγαλειώδους δύναμης της φύσης. Αυτές οι εικόνες, συνοδευόμενες από μια στοιχειωτική μουσική, προκαλούν δέος και μελαγχολία. Ο προσεκτικός ρυθμός της Ολίν επιτρέπει στον θεατή να απορροφήσει το ήσυχο μεγαλείο της κοιλάδας και το πέρασμα του χρόνου, τόσο του φυσικού όσο και του ανθρώπινου.
-Αν δεν περπατάς πολύ γρήγορα και κοιτάς τριγύρω έχεις την αίσθηση ότι είμαστε μικροί σε ένα μεγάλο κόσμο. Ακούγεται να λέει ο πατέρας της σκηνοθέτιδας διασχίζοντας με τα πόδια την πανέμορφη κοιλάδα και με τα λόγια του τις πιο λεπτές μας ευαισθησίες.
Αλλά το «Τραγούδια της Γης», δεν είναι απλώς ένας ύμνος της ομορφιάς, είναι επίσης ένα κάλεσμα για δράση. Κάτω από την ειδυλλιακή επιφάνεια κρύβεται μια λεπτή αλλά επείγουσα έκκληση για περιβαλλοντική διαχείριση. Οι κυκλικές εικόνες της ανάπτυξης, της φθοράς και της ανανέωσης αντικατοπτρίζουν την επισφαλή ισορροπία των οικοσυστημάτων που απειλούνται από την κλιματική αλλαγή και την ανθρώπινη παρέμβαση. Καταγράφοντας το ταξίδι του πατέρα της, η Ολίν μας υπενθυμίζει τι πρόκειται να χαθεί αν αποτύχουμε να προστατεύσουμε τον φυσικό κόσμο.
Η ταινία στέκεται επίσης το ρόλο της μνήμης και της κληρονομιάς. Καθώς ο πατέρας της περπατά στα μονοπάτια των προγόνων, ανακαλεί ιστορίες του παρελθόντος, υφαίνοντας ένα μωσαϊκό οικογενειακής και κοινοτικής ιστορίας. Αυτές οι αναμνήσεις δεν είναι μόνο προσωπικές, έχουν καθολική απήχηση, μιλώντας για την ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε και να μεταλαμπαδεύουμε τη γνώση. Η αντιπαράθεση των αναμνήσεών του με την αλλαγή των εποχών δημιουργεί ένα συγκινητικό στοχασμό, έναν οδυνηρό διαλογισμό για την παροδικότητα και τη συνέχεια.
Η ταινία γυρίστηκε σε συμπαραγωγή του σπουδαίου γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς και της Νορβηγίδας μεγάλης ηθοποιού Λιβ Ούλμαν.
Η υποψηφιότητα της Νορβηγίας για τα 96α Βραβεία Όσκαρ είναι εξαιρετική, καθώς το «Τραγούδια της Γης» ξεπερνά το τοπικό του χαρακτήρα για να προσφέρει ένα παγκόσμιο μήνυμα. Είναι ταυτόχρονα μια ερωτική επιστολή προς τον φυσικό κόσμο και ένας θρήνος για το επισφαλές μέλλον του. Το έργο της Ολίν είναι ένα κινηματογραφικό ποίημα, που μας παρακαλεί απαλά αλλά δυναμικά να αγαπάμε και να προστατεύουμε τον πλανήτη που μας συντηρεί. Δεν είναι απλώς μια ταινία για να παρακολουθήσουμε, είναι μια εμπειρία για να νιώσουμε και να προβληματιστούμε, μια επίκαιρη υπενθύμιση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν αλληλένδετο κόσμο.
Και μην ξεχνάμε, στον βίο μας, θα διασχίσουμε πολλές λεωφόρους, αρκετά βουλεβάρτα και άπειρα σοκάκια, κάποιες φορές καλό είναι μερικές φορές να λοξοδρομήσουμε και να χαθούμε σε χωμάτινα ανήλιαγα μονοπάτια που δεν ξέρουμε ακριβώς που θα μας οδηγήσουν.