Του Γιώργου Παπαχριστόπουλου*
Το σιτάρι, ο πυρήνας της ελληνικής διατροφής, χάνεται από τα χωράφια μας. Όχι γιατί δεν έχουμε γη, ούτε γιατί μας λείπουν οι ποικιλίες. Το χάνουμε γιατί εδώ και μια δεκαετία οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν τον αγροτικό τομέα όχι ως ζήτημα εθνικής επιβίωσης αλλά ως χώρο για επιδοτήσεις, ρουσφέτια και βραχυπρόθεσμα κέρδη.
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους,η αυτάρκεια στο μαλακό σιτάρι κατρακύλησε κάτω από το 25%. Εισάγουμε το ψωμί μας από Ουκρανία, Ρωσία και Βουλγαρία, ενώ τα χωράφια μας μένουν ακαλλιέργητα. Ο Έλληνας καταναλωτής πληρώνει το ψωμί του πανάκριβα και τρώει τρόφιμα που συχνά είναι μεταλλαγμένα ή αμφίβολης ποιότητας, την ώρα που η χώρα διαθέτει παραδοσιακούς σπόρους, ανθεκτικούς και πλούσιους σε θρεπτικά συστατικά.
Μεταλλαγμένα στάρια όπου το μοναδικό που μπορεί να σου δώσει είναι την αίσθηση το ότι τρως άχυρο!
Κι αντί η πολιτεία να στηρίξει την καλλιέργεια και τους παραγωγούς, είδαμε σκάνδαλα με παράνομες επιδοτήσεις που κατέληξαν σε τσέπες επιτήδειων και όχι στους ανθρώπους που δουλεύουν τη γη. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια έγιναν λάφυρο, όχι εργαλείο ανάπτυξης.
Η αδιαφορία για το αύριο, η έλλειψη στρατηγικής, η εγκατάλειψη της γης, όλα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα….μια χώρα που δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε το ψωμί της.
Σε εποχές διεθνούς αστάθειας, αυτό δεν είναι απλώς λάθος είναι εγκληματική αμέλεια.
Η Ελλάδα έχει επιλογή. Να συνεχίσει να εξαρτάται από τις εισαγωγές και να βλέπει το ψωμί της να ακριβαίνει, ή να επενδύσει ξανά στη δική της γη, στους δικούς της σπόρους, στους δικούς της ανθρώπους.
Η επόμενη μέρα στον αγροτικό τομέα δεν είναι απλώς ζήτημα οικονομίας είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.
*Αναπληρωτής Γραμματέας του δικτύου Συνεταιρισμών & Κοινωνικής οικονομίας του ΠΑΣΟΚ