ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν ούτε δυο άτομα πάνω στον πλανήτη που να βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο άλμα προς την αυτογνωσία.
Το «Ατίθασο Ρομπότ» αποτελεί άλλη μια συναρπαστική προσθήκη στον κατάλογο του DreamWorks Studio, ζωντανεύοντας το αγαπημένο παιδικό μυθιστόρημα του Πίτερ Μπράουν από το 2016 σε μια φρέσκια, όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων. Η ταινία συστήνει στο κοινό τη Ρόζι, ένα ναυαγισμένο ρομπότ που βρίσκεται απροσδόκητα σε ένα άγριο, ακατοίκητο νησί. Η ιστορία, γεμάτη καρδιά και βαθύτερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς για τη φύση, την τεχνολογία και την επιβίωση, ξεκινά μια επική περιπέτεια όπου τα όρια μεταξύ του τεχνητού και του φυσικού κόσμου θολώνουν με συναρπαστικούς τρόπους.
Η Ρόζι, η κεντρική πρωταγωνίστρια, είναι ένα προηγμένο ανδροειδές που έχει σχεδιαστεί για ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον – έναν σύγχρονο, μηχανοποιημένο κόσμο. Όταν όμως το φορτηγό πλοίο που τη μεταφέρει συντρίβεται κατά τη διάρκεια μιας σφοδρής καταιγίδας, καταλήγει σε ένα απομακρυσμένο, άγριο νησί, μακριά από τα προβλεπόμενα ελεγχόμενα, ανθρωπογενή περιβάλλοντα. Όταν ξυπνάει, γίνεται αμέσως σαφές ότι η άγρια φύση του νησιού και οι απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες είναι εντελώς ξένες προς τον ενσωματωμένο προγραμματισμό της.
Όπως και στο μυθιστόρημα, η γοητεία της ταινίας προέρχεται από τη σταδιακή μεταμόρφωση που υφίσταται η Ρόζι. Αρχικά, είναι ένα μηχανικό δημιούργημα, ψυχρό και υπολογισμένο, που ακολουθεί πρωτόκολλα για να εξασφαλίσει τη λειτουργικότητα και την επιβίωσή του. Αρχίζει να εξερευνά το νησί, με τους αισθητήρες της να καταγράφουν δεδομένα για τη χλωρίδα, την πανίδα και τις φυσικές διεργασίες γύρω της. Ως παρείσακτη, η Ρόζι αντιμετωπίζει μια δύσκολη μάχη για να μάθει πώς να περιηγείται στην άγρια φύση – το ανθεκτικό της πλαίσιο της δίνει φυσική αντοχή, αλλά της λείπει το ένστικτο και η οργανική σοφία που διαθέτουν τα πλάσματα του νησιού.
Αυτό μας φέρνει σε ένα από τα ισχυρότερα θέματα της ταινίας: την προσαρμογή. Η Ρόζι αναγκάζεται όχι μόνο να μάθει πώς να επιβιώνει χωρίς τη βοήθεια των ανθρώπινων δημιουργών, αλλά και πώς να ζει ανάμεσα στα ντόπια ζώα, τα οποία αρχικά την αντιμετωπίζουν ως μια παράξενη, χωρίς συναισθήματα απειλή. Τα ζώα, συμπεριλαμβανομένης μιας σοφής γριάς κουκουβάγιας, μιας άγριας προστατευτικής αλεπούς και μιας παιχνιδιάρικης ομάδας βιδρών, χρησιμεύουν τόσο ως εμπόδια όσο και ως σύμμαχοι στο ταξίδι της Ρόζι. Η σύγκρουση μεταξύ του μηχανικού και του φυσικού κόσμου αντιμετωπίζεται με αποχρώσεις, όπου καμία από τις δύο πλευρές δεν παρουσιάζεται ως ανώτερη, αλλά αντίθετα μαθαίνουν να συνυπάρχουν.
Η καρδιά της ιστορίας αναπτύσσεται όταν η Ρόζι υιοθετεί ένα μωρό χήνας μετά τη δολοφονία της οικογένειάς του. Ονομάζει το μωρό Μπράιτμπιλ και αυτό το απίθανο δίδυμο γίνεται ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας. Η παρακολούθηση της φροντίδας της Ρόζι για τον Μπράιτμπιλ αναδεικνύει την ομορφιά των απροσδόκητων σχέσεων. Η δυναμική μητέρας-παιδιού είναι ιδιαίτερα συγκινητική επειδή, παρά το γεγονός ότι είναι ένα ρομπότ χωρίς συναισθήματα, η Ρόζι επιδεικνύει απίστευτη ενσυναίσθηση και ανιδιοτέλεια – αρχίζει να ξεπερνά τον προγραμματισμό της, αμφισβητώντας την ιδέα ότι μόνο οι βιολογικοί οργανισμοί μπορούν να δημιουργήσουν συναισθηματικούς δεσμούς.
Καθώς ο Μπράιτμπιλ μεγαλώνει, εξελίσσεται και η Ρόζι. Η κατανόησή της για το οικοσύστημα του νησιού βαθαίνει, το ίδιο και η συναισθηματική της σύνδεση με το περιβάλλον της. Όσο περισσότερο χρόνο περνάει με τα ζώα, τόσο αυτά αρχίζουν να την αποδέχονται. Η Ρόζι δεν επιβιώνει απλώς σε αυτό το άγριο περιβάλλον- ευδοκιμεί βρίσκοντας τη θέση της στη φυσική τάξη. Αυτό το θέμα του «ανήκειν» αντηχεί σε όλη την ταινία, θέτοντας το ερώτημα τι πραγματικά σημαίνει να είσαι «ζωντανός» και μέρος μιας κοινότητας.
Ωστόσο, η ειρήνη που βρίσκει η Ρόζι δεν είναι χωρίς προκλήσεις. Καθώς η ταινία εξελίσσεται, οι άνθρωποι επιστρέφουν τελικά στο νησί, αναζητώντας το χαμένο ρομπότ. Αυτή η άφιξη απειλεί να ανατρέψει την ευαίσθητη ισορροπία που έχει επιτύχει η Ρόζι. Η κορύφωση της ταινίας επικεντρώνεται στην επιλογή της Ρόζι: θα επιστρέψει στον κόσμο των ανθρώπων, όπου δημιουργήθηκε για να υπηρετεί, ή θα μείνει με τα πλάσματα για τα οποία άρχισε να φροντίζει, στην αδάμαστη ερημιά που τώρα αποκαλεί σπίτι της; Η ένταση εδώ δεν αφορά μόνο το πού ανήκει η Ρόζι, αλλά και τη σύγκρουση μεταξύ της τεχνολογικής προόδου και της διατήρησης της φύσης, εγείροντας ερωτήματα για το μέλλον και των δύο.
Οπτικά, ο σκηνοθέτης Κρις Σάντερς ζωντανεύει το Άγριο Ρομπότ με κινούμενα σχέδια που κόβουν την ανάσα. Το νησί αποδίδεται με εκπληκτική λεπτομέρεια, με ζωντανά τοπία που κυμαίνονται από γαλήνια δάση μέχρι γκρεμούς που μαστίζονται από καταιγίδες. Η ίδια η Ρόζι, με το κομψό σχεδιασμό και τις μηχανικές αρθρώσεις της, έρχεται σε αντίθεση με τις απαλές υφές των ζώων και της φύσης.
Αυτή η οπτική διχοτόμηση ενισχύει τη θεματική εξερεύνηση της ταινίας για την τεχνολογία έναντι της φύσης. Τελικά, «Το Ατίθασο Ρομπότ» είναι κάτι περισσότερο από μια ταινία περιπέτειας. Είναι ένας διαλογισμός πάνω στο θέμα της επιβίωσης, της προσαρμογής και τους βαθύτατους δεσμούς που μπορούν να δημιουργηθούν μεταξύ των πιο απίθανων και διαφορετικών χαρακτήρων. Αυτοί που νικούν στο τέλος, δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι, αλλά αυτοί που είναι οι περισσότερο συμβατοί με το περιβάλλον τους, αλλά ποιος νοιάζεται για τις δάφνες μιας χωμάτινης νίκης;