ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Οι σχέσεις είναι ο καθρέφτης και το μαχαίρι: μάς δείχνουν ποιοι είμαστε και μάς κόβουν εκεί που δεν αντέχουμε, πάντα ζητώντας κάτι παραπάνω απ’ την αλήθεια.
Το «Ταιριάζουμε;» είναι το αθόρυβα αιχμηρό ερωτικό γράμμα ή ίσως η δηλητηριώδης επιστολή της σκηνοθέτριας Σελίν Σονγκ προς τον συναλλακτικό και ασίγαστο παλμό της Νέας Υόρκης. Στο επίκεντρό της είναι ο χαρακτήρας της Ντακότα Τζόνσον, η Λούσι, μια περιζήτητη επαγγελματίας προξενήτρα που μπορεί να κατασκευάσει παραμύθια για τους άλλους, αλλά στέκεται παράλυτη μπροστά στη δική της ζωή.
Η ταινία ξεκινά με την Λούσι στο απόγειο του παιχνιδιού της. Διοργανώνει φλερτ σε γεύματα εξουσίας, σουαρέ στην ταράτσα, διακριτικά μπραντς σε ξενοδοχεία που μυρίζουν φρέσκο χρήμα. Πίσω από την ψυχρή της εξωτερική εμφάνιση, όμως, υπάρχει ο κενός απόηχος κάποιας που μπορεί να πουλήσει ρομαντισμό αλλά δεν μπορεί να εξαγοράσει τον εαυτό της από τη μοναξιά. Έρχεται ο Κρις Έβανς ως Τζον, ο πρώην φίλος της, ένας αγωνιζόμενος ηθοποιός με την εξοργιστική γοητεία ενός άντρα που ξέρει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός από εκείνη. Ο Τζον είναι ένα χάος κινούμενο από καθυστερημένα ενοίκια, μισοψημένες οντισιόν και σοβαρές δηλώσεις που ακούγονται αληθινές μόνο επειδή δεν ξέρει να λέει ψέματα.
Η τρίτη γωνία αυτού του λαμπερού τριγώνου είναι ο Χάρι, ο καταστροφικά ομαλός εκατομμυριούχος που υποδύεται ο Πέδρο Πασκάλ. Ο Όσκαρ φτάνει πρώτα ως πελάτης, ένας άντρας που θέλει η Λούσι να του βρει το τέλειο ταίρι. Είναι ο τύπος που της χαρίζει βιβλία υπογεγραμμένα από νεκρούς ποιητές, που ψιθυρίζει επαγγελματικά μυστικά ανάμεσα στις κουβέντες της καθημερινότητας. Ο Χάρι προσφέρει στη Λούσι όχι απλώς ασφάλεια αλλά μια κομψή συγχώνευση των δύο τους κόσμων: η αγάπη ως συμβόλαιο, η έλξη με όρους και προϋποθέσεις, η στοργή πίσω από ένα γυάλινο τοίχο πλούτου.
Η πλοκή τρέχει με μικρές, κοφτερές σκηνές. Το σενάριο της Σελίν Σονγκ ξεφλουδίζει τις ευγενικές επιφάνειες για να δείξει το βρώμικο υπογάστριο: Η Λούσι δεν είναι μια ηρωίδα που πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην αγάπη και το χρήμα, πρέπει να αποφασίσει αν είναι ικανή να τα θέλει και τα δύο με ειλικρίνεια.
Εκεί που το «Περασμένες Ζωές» είχε να κάνει με τον πόνο των μονοπατιών που δεν πήραμε, το «Ταιριάζουμε;» έχει να κάνει με το κόστος των μονοπατιών που παίρνουμε και τις αποδείξεις που συσσωρεύονται όταν νομίζεις ότι έχεις βρει μια σύντομη διαδρομή. Η κορύφωση δεν έρχεται με φανφάρες και μεγάλες δηλώσεις αγάπης, έρχεται στον τρόπο που τα μάτια της Λούσι τρεμοπαίζουν, όταν πρέπει να μιλήσει για το «τέλειο ταίρι».
Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, η Σελίν Σονγκ δεν γκρεμίζει το οικοδόμημα της ρομαντικής κομεντί, το υπονομεύει σιωπηλά, δουλεύοντας εκ των έσω με τα γνώριμα υλικά του είδους. Με την ίδια συναισθηματική διαύγεια που χαρακτήριζε και τις Περασμένες Ζωές, παρακολουθεί τις λεπτές ρωγμές που δημιουργούνται όταν το ανθρώπινο αίσθημα συναντά τις κοινωνικές επιταγές, τις ανασφάλειες, την ανάγκη για αποδοχή. Η Σονγκ χειρίζεται τις προσδοκίες του θεατή με χάρη, για να δείξει πώς οι παραδοσιακοί ρόλοι και οι λανθασμένες βεβαιότητες μπορούν να εκτρέψουν ακόμα και τις πιο αυθεντικές επιθυμίες. Χτίζει, χαρακτήρες που δεν ξέρουν τι ακριβώς ψάχνουν, αλλά νιώθουν ότι κάτι λείπει, σε έναν κόσμο που υπόσχεται τα πάντα και παραδίδει ελάχιστα. Το αποτέλεσμα είναι ένα όμορφο κινηματογραφικό σχόλιο για την αγάπη, τη σύγχυση και τις ήττες που γεννιούνται όταν η καρδιά καλείται να συμβιβαστεί με το «ρεαλιστικό».
Στο τέλος, το «Ταιριάζουμε;» είναι λιγότερο για το με ποιον θα καταλήξει η Λούσι και περισσότερο για το αν τολμά να σταθεί μόνη της, απογυμνωμένη από τις επιμελημένες ψευδαισθήσεις της. Στο Μανχάταν της Σονγκ, η οικειότητα δεν αφορά μόνο τα σώματα στο κρεβάτι, αφορά τις μελανιές που κρύβουμε κάτω από τα σεντόνια και την κρυφή ελπίδα ότι κάποιος θα μας αγγίξει ακόμα εκεί, γιατί οι σχέσεις είναι το πεδίο όπου συναντιούνται οι φόβοι και οι επιθυμίες μας.