ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΓΡΑΨΑ,
Ιστορικός
Η επανεκλογή Τράμπ ανεξαρτήτως των διεθνών συσχετισμών που θα αναδιατάξει, σε εσωτερικό επίπεδο συμβολίζει το μεγαλύτερο πολιτικό comeback στη ιστορία των ΗΠΑ. Μεγαλύτερο κι από αυτό του Ρίτσαρντ Νίξον.
Οι Αμερικανοί δεν τον εκλέγουν για να τον δοκιμάσουν αλλά επειδή τον θέλουν και τον προτιμούν σε σχέση με την εικόνα ξεπεσμένης ελίτ του Δημοκρατικού κατεστημένου. Που ως ξεπεσμένη ελίτ με εμμονές και μακριά από κάθε λαϊκή ανάγκη συμπεριφέρεται και στη Ευρώπη.
Εναγκαλιζόμενη δημοσκόπους, τραπεζίτες και κάθε λογής συμφέροντα. Στρέφοντας το λαϊκό ακροατήριο σε λαϊκιστές τύπου Τράμπ που μοιάζουν απείρως προτιμότεροι από τους πολιτικά άοσμους σαν την Χάρις.
Που ευαγγελίζονται ένα κούφιο δικαιωματισμό και μια αμφίβολη αριστεία εξαιτίας της αδυναμίας τους να εμπλακούν με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα των απλών ανθρώπων.
Η επανεκλογή Τράμπ αποδεικνύει πόσο μεγάλος άθλος ήταν η εκλογή του προέδρου Μπάιντεν 4 χρόνια πριν, που με το λαϊκό του προφίλ κέρδισε τις εκλογές, αλλά φάνηκε πως ήταν για όλους ήδη αργά. Εκείνος υπήρξε σημαντικός αντιπρόεδρος επί Ομπάμα, η Χάρις όμως αδυνατούσε σε όλη τη κυβερνητική της θητεία να βρει πολιτικό στίγμα. Ψελλίζοντας αδιάφορα τα ρεκόρ της ως εισαγγελέας της Καλιφόρνια.
Αλήθεια ποιον ενδιέφεραν όλα αυτά;
Εκείνο βέβαια που προκύπτει από τα παραπάνω, δεν είναι άλλο από τον βαθύ κοινωνικό και πολιτισμικό διχασμό της Αμερικής. Καλλιτέχνες, σούπερ σταρ, αστοί και διανοούμενοι φαίνεται να βρίσκονται σε αντιδιαμετρικά αντίθετα μήκη και πλάτη από τους βιομηχανικούς εργάτες η τους κτηνοτρόφους των μεσοδυτικών πολιτειών που μέμφονται “το κατεστημένο της Ουάσιγκτον”.
Εκείνο που διακυβεύεται πια, είναι το ποια θα είναι η συμπεριφορά ενός αποφασισμένου 78χρονου χωρίς άγχος επανεκλογής που έχει αλώσει το κόμμα του και αδιαφορεί για τις σταθερές της Αμερικανικής Δημοκρατίας.