ΤΟΥ ΘΕΜΗ ΜΠΑΚΑ,
Πολιτευτής Ν. Αχαϊας
Αυτό που συμβαίνει δεν είναι άλλη μια “φωτιά στην Αχαΐα”. Δεν πρόκειται για έναν απομονωμένο οικισμό, ούτε για ένα ξεχασμένο χωριό στα ορεινά. Οι φλόγες έχουν περάσει τα όρια. Έχουν εισβάλει στον αστικό ιστό. Καταπίνουν σπίτια, σχολεία, γειτονιές, αναμνήσεις. Απειλούν ζωές.
Η Πάτρα καίγεται.
Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας δεν είναι πια στο «περιθώριο» των ειδήσεων. Δεν είναι μια υποσημείωση σε κάποιο δελτίο. Είναι μια κραυγή που πρέπει να ακουστεί δυνατά. Όχι αύριο. Όχι όταν όλα έχουν γίνει στάχτη. Τώρα.
Δεν πρόκειται για ένα ακόμα καλοκαίρι με “δύσκολες πυρκαγιές”. Πρόκειται για κατάρρευση.
Άνθρωποι βλέπουν τις περιουσίες τους να χάνονται μπροστά στα μάτια τους. Επιχειρήσεις που χτίστηκαν με χρόνια μόχθου καταστρέφονται μέσα σε λίγα λεπτά. Παιδιά αναπνέουν καπνό. Ηλικιωμένοι απομακρύνονται όπως-όπως. Κινδυνεύουν ζωές.
Και στο μέτωπο της φωτιάς, πυροσβέστες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όριά τους. Μάχονται με αυταπάρνηση, χωρίς επαρκή μέσα, σε συνθήκες ασφυκτικές. Εθελοντές, κάτοικοι, όλοι στο δρόμο, προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται.
Δεν είναι μια “φυσική καταστροφή”. Είναι μια κοινωνική τραγωδία.
Η απώλεια δεν είναι μόνο υλική. Είναι ανθρώπινη. Είναι ψυχική. Είναι συλλογική. Όταν καίγεται μια πόλη σαν την Πάτρα, δεν είναι απλώς μια είδηση. Είναι ένα καμπανάκι για όλους μας.
Η κοινωνία υποφέρει. Η πόλη βυθίζεται στον φόβο και στον καπνό.