Η προστασία της αξιοπρέπειας των ατόμων με αναπηρία, η εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους και η απρόσκοπτη πρόσβαση σε τεχνικά βοηθήματα, όπως τα αναπηρικά αμαξίδια, δεν είναι ούτε πράξεις καλής θέλησης ούτε ευκαιρίες κοινωνικής ανάδειξης. Είναι υποχρεώσεις της Πολιτείας.
Η συστηματική διεκδίκηση για παροχή αναπηρικών αμαξιδίων και τεχνικών βοηθημάτων στα ανασφάλιστα άτομα με αναπηρία, με βάση τις εξατομικευμένες ιατρικές τους ανάγκες, αποτελεί πάγιο αίτημα του αναπηρικού κινήματος. Πρόκειται για ένα ζήτημα δημόσιας πολιτικής, όχι προσωπικής πρακτικής υποστήριξης.
Στην κατεύθυνση αυτή, είναι κρίσιμο όλοι οι Σύλλογοι Κινητικά Αναπήρων να προσανατολίζονται σε μια λογική συλλογικής διεκδίκησης δικαιωμάτων, υποστηρίζοντας θεσμικά αιτήματα και όχι υποκαθιστώντας τις ευθύνες του κράτους μέσα από μεμονωμένες παρεμβάσεις.
Η ύπαρξη έκτακτων αναγκών μπορεί να δικαιολογήσει, περιστασιακά, την κινητοποίηση φορέων ή προσώπων. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το θεμελιώδες: οι ανάγκες των ατόμων με αναπηρία δεν προσφέρονται για επικοινωνιακή αξιοποίηση.
Ο δημόσιος λόγος και η δημόσια εικόνα γύρω από τις αναπηρικές ανάγκες πρέπει να διαχειρίζονται με σοβαρότητα, σεβασμό και πλήρη επίγνωση του πολιτικού τους βάρους.
Αυτό που χρειάζεται είναι συλλογική βούληση, συμπόρευση με τις διεκδικήσεις του κινήματος και προσανατολισμός σε μια κοινωνία χωρίς εκθέσεις. Ο σεβασμός δεν απονέμεται με μια χειρονομία αλλά κατοχυρώνεται με πράξεις ουσίας.
Το αναπηρικό κίνημα δεν έχει ανάγκη από προστάτες· έχει ανάγκη από συμμάχους.
Αντώνης Χαροκόπος
Γ’ Αντιπρόεδρος Ε.Σ.Α.μεΑ