Του Νίκου Ανδρουλάκη
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε αποδρομή. Το φιάσκο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η μεθόδευση με τις επιστολικές ψήφους για την απόρριψη σύστασης προανακριτικής επιτροπής δεν είναι μια «ατυχής στιγμή». Αποτελεί την πιο ξεκάθαρη απόδειξη ότι το Μέγαρο Μαξίμου έχει απωλέσει κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπιστίας και γι’ αυτό, καταφεύγει σε πρακτικές, που υποβαθμίζουν την ποιότητα της Δημοκρατίας και υπονομεύουν τον σεβασμό στη Βουλή των Ελλήνων.
Η εικόνα μιας κυβέρνησης που καταρρέει θεσμικά και πολιτικά, δεν χρειάζεται πια αποδείξεις. Από την αλαζονεία του «41%» οδηγήθηκε στην ταπεινωτική αποχώρηση από τη ψηφοφορία για τη διερεύνηση των ευθυνών δύο υπουργών της. Οι επιστολικές ψήφοι που έφθασαν μεταμεσονύκτια στη Βουλή, συνιστούν ευθεία προσβολή στο Σύνταγμα και στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Πρόκειται για μια κυβέρνηση μειωμένης θεσμικής υπευθυνότητας και πολιτικής αυτοπεποίθησης, που η ίδια θέτει τον εαυτό της σε βαθιά κρίση νομιμοποίησης, φοβούμενη την ψήφο των βουλευτών της!
Η προανακριτική επιτροπή, που πρότεινε το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεν συνιστά πολυτέλεια· είναι απαραίτητη, ώστε να επιτραπεί στην ελληνική δικαιοσύνη να διερευνήσει ενδεχόμενα εγκλήματα που περιγράφει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία στο πόρισμά της. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με εξεταστική επιτροπή.
Η Νέα Δημοκρατία, όμως, εγκατέλειψε τη Βουλή, διότι προφανώς ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι θα είχε απώλειες στην ψηφοφορία. Ήταν μία εικόνα ντροπιαστική, με τους λιγοστούς παρόντες βουλευτές της συμπολίτευσης να συλλέγουν ψήφους με τα αποπαίδια των «Σπαρτιατών». Ας μην ξεχνάμε, όμως, και την τρίμηνη προθεσμία που επέλεξε το κυβερνών κόμμα για την εξεταστική που υπερψήφισε, γεγονός που φανερώνει τη μεθόδευση να περάσει ο Οκτώβριος και να επέλθει παραγραφή για ενδεχόμενες ευθύνες του κ. Βορίδη.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αποκαλύπτει με τον πιο ωμό τρόπο αυτό που η πλειονότητα της κοινωνίας γνωρίζει εδώ και καιρό: το σύστημα του Μαξίμου έχει αναγάγει τη συγκάλυψη και τον κυνισμό σε βασικές του πολιτικές αρχές. Ο ελληνικός λαός γίνεται μάρτυρας για ακόμη μια φορά της γνωστής αλαζονείας: προσπάθεια αποπροσανατολισμού, απροκάλυπτη μετάθεση ευθυνών και –το πιο εξοργιστικό– απαξίωση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, με μοναδικό σκοπό την ατιμωρησία υπουργικών στελεχών. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο ενός Πρωθυπουργού που λειτουργεί σαν να μην οφείλει λογαριασμό σε κανέναν. Που θεωρεί ιδιοκτησία του την εξουσία. Που προσβάλει τη νοημοσύνη των πολιτών.
Με αυτό τον τρόπο, το κοινοβουλευτικό μας σύστημα κινδυνεύει να καταντήσει ένα «πουκάμισο αδειανό», χωρίς ουσία, χωρίς διάλογο, χωρίς έλεγχο. Ορισμένα κυβερνητικά στελέχη άλλωστε, το δηλώνουν ευθαρσώς: «Έχουμε πάνω από 151 ψήφους, άρα είμαστε ανεξέλεγκτοι. Δεν μας ελέγχει κανείς. Ούτε η ελληνική δικαιοσύνη, ούτε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ούτε οι ανεξάρτητες αρχές».
Αυτή η περιφρόνηση προς κάθε έννοια δημοκρατικής λογοδοσίας δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη δυσώδη υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Από τα σκάνδαλα των υποκλοπών έως τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, από τις απευθείας αναθέσεις μέχρι τις απεντάξεις έργων από το Ταμείο Ανάκαμψης, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη διακατέχεται από μια έντονη δυσανεξία στη διαφάνεια. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που ζητούνται εξηγήσεις, η απάντηση είναι είτε ένοχη σιωπή είτε επίθεση προς εκείνους που τολμούν να ελέγξουν την εξουσία.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν απλώς η σταγόνα, που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Πρωθυπουργός έδειξε πως δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους αγρότες που περιμένουν τις πληρωμές τους, ούτε για την κοινωνία που ζητά αξιοκρατία. Το μόνο που φαίνεται να τον απασχολεί είναι πώς θα διατηρήσει ένα ασφυκτικό σύστημα ελέγχου στο κράτος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει την απαξίωση των θεσμών.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βουλιάζει σε μια παρακμή που όμοιά της είναι δύσκολο να βρεθεί σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας. Δεν πρόκειται απλώς για πολιτική αποτυχία· είναι μια βαθιά ηθική παρακμή. Όταν η χώρα αντιμετωπίζεται σαν λάφυρο και οι πολίτες σαν ενοχλητικοί θεατές, τότε μιλάμε για καθεστωτικές νοοτροπίες από ένα συγκεντρωτικό σύστημα εξουσίας που έχει χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Ο Πρωθυπουργός, που κάποτε διαφήμιζε την εικόνα του «μεταρρυθμιστή», έχει εγκλωβιστεί πλέον σε μια αδιέξοδη πολιτική επιβίωσης. Φοβάται τον διάλογο, αποφεύγει τις δύσκολες ερωτήσεις, αρνείται κάθε έλεγχο. Όσο όμως κρύβεται πίσω από την αυλή του Μαξίμου, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν θα ξεχαστεί. Δεν μπορεί η χώρα να προχωρήσει μπροστά με αλλεπάλληλα σκάνδαλα. Δεν μπορεί οι αγρότες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι να γίνονται θύματα μιας εξουσίας που βλέπει τα πάντα μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Είναι αναγκαίο να τερματίσουμε τον ολισθηρό δρόμο της απαξίωσης του δημοκρατικού θεσμικού κεκτημένου. Η κρίση εμπιστοσύνης μιας κυβέρνησης σε αποδρομή δεν πρέπει να μετατραπεί σε γενικευμένη κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος.
Μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης, μνημονίων και λιτότητας , στην διάρκεια των οποίων το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 25%, ποιος θα περίμενε κάποιοι να παραμένουν αμετανόητοι δείχνοντας ασέβεια στους κόπους και τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Η χώρα μας χρειάζεται πολιτική αλλαγή. Αξίζει μια αξιόπιστη κυβέρνηση που να υπηρετεί τον λαό και όχι τα συμφέροντα λίγων ισχυρών. Αξίζει θεσμούς που να λειτουργούν με λογοδοσία, όχι να μετατρέπονται σε εργαλεία συγκάλυψης. Αξίζει διαφάνεια, όχι καθεστωτική αλαζονεία. Το τέλος θα το βάλει ο ελληνικός λαός, όταν με την ψήφο του στείλει ξεκάθαρο μήνυμα για μια πατρίδα δικαιοσύνης, αυτοπεποίθησης και προοπτικής.
*Πρώτη δημοσίευση Εφ. Συν.