Του Γιώργου Καρβουνιάρη
δημοσιογράφου, υποψήφιου βουλευτή Αχαΐας τον Μάιο και τον Ιούνιο 2023, τ. μέλους Ν.Ε. Επιτροπής Αχαΐας ΠΑΣΟΚ
Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δεν τρέφεται σωστά, που δεν πίνει νερό, δεν κοιμάται, καταναλώνει δηλητήρια, αγνοεί τον πόνο που φωνάζει από μέσα του – κι όταν μια μέρα καταρρεύσει, απορεί που αρρώστησε. Αυτός ο άνθρωπος είναι η Ελλάδα του 2025. Ένα σώμα ρημαγμένο, κακοποιημένο από την ίδια του την εξουσία, που καταρρέει κάθε καλοκαίρι στις φλόγες.
Οι φωτιές δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι πολιτικό φαινόμενο. Δεν προκύπτουν από τον ήλιο και τον αέρα – προκύπτουν από την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, την κοροϊδία. Κι όσο και να προσπαθεί η κυβέρνηση να κρύψει πίσω από το 112 την ανυπαρξία της, όσο και να επαναλαμβάνει το αφήγημα της “κλιματικής κρίσης”, η αλήθεια καίει περισσότερο: η φωτιά ξεσπά εκεί που το κράτος έχει ήδη αποσυρθεί.
Η Νέα Δημοκρατία, εδώ και πέντε χρόνια, έχει αποξηλώσει κάθε έννοια πρόληψης. Τα δασαρχεία φυτοζωούν, οι δασικοί χάρτες παραμένουν κουρελόχαρτα, η δασοπυρόσβεση είναι ανέκδοτο, το προσωπικό αποδεκατισμένο, ο συντονισμός ανύπαρκτος. Ό,τι είχε απομείνει από τον μηχανισμό πολιτικής προστασίας μετατράπηκε σε επικοινωνιακή βιτρίνα. Αρκεί να στείλει το 112 κι ας καεί το σύμπαν.
Μόνο που το σύμπαν αυτό είναι τα χωριά μας, τα σπίτια μας, τα δάση μας, οι ζωές μας.
Κι όσο αυτοί φωτογραφίζονται πάνω στα αποκαΐδια, εμείς μετράμε χαμένες αναπνοές και καμένες πατρίδες.
Και μετά, το γνωστό θέατρο. Συσκέψεις, δηλώσεις, “μας αιφνιδίασε”, “έχουμε κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό”, και φυσικά – το αποκορύφωμα της θρασύτητας – “είμαστε καλύτερα από το 2007”. Το λένε χωρίς ντροπή. Λες και η πρόοδος μετριέται σε στρέμματα που απέμειναν όρθια. Λες και ο στόχος είναι να καούν λιγότερα από την περασμένη φορά.
Αυτή είναι η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας: μια χώρα που δεν καίγεται τυχαία. Καίγεται επειδή κάποιοι επέλεξαν συνειδητά να την αφήσουν απροστάτευτη. Καίγεται επειδή τα δάση δεν φέρνουν ψήφους. Καίγεται για να ανοίξουν δρόμοι, να χτιστούν βίλες, να γίνουν “επενδύσεις”.
Και κάθε φορά, παριστάνουν τους έκπληκτους. Λες και – για να θυμηθούμε τον Βάρναλη – φταίει ο Θεός που μας μισεί, και όχι οι πολιτικές που οδηγούν στην καταστροφή.
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη άλλο ένα 112. Έχει ανάγκη κράτος. Κράτος που θα προνοεί, όχι που θα στέλνει SMS τη στιγμή της καταστροφής. Κράτος που δεν θα περιμένει την επόμενη τραγωδία για να ξεστομίσει τη λέξη “ανασχηματισμός”. Κράτος που θα θυμάται ότι τα δάση δεν είναι περιττό πράσινο στις δαπάνες – είναι η ανάσα ενός τόπου που πνίγεται.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η φωτιά.
Το πρόβλημα είναι ποιος την άφησε να ανάψει.