ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΜΟΥΤΑ,
Πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Πάτρας
Σε δύο μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το προδιαγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη που έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς νέοι.
Αυτό το έγκλημα αποτύπωσε δυστυχώς με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τα αποτελέσματα μιας πολιτικής η οποία προτάσσει το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων ενάντια στη ζωή μας, μιας πολιτικής που εφάρμοσαν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν καθώς έχουν «κορώνα στο κεφάλι τους» τη θωράκιση των κερδών των επιχειρηματιών.
Τις μέρες εκείνες το έγκλημα των Τεμπών αποτέλεσε την αφορμή εκατομμύρια εργαζομένων , νεολαίας , συνταξιούχων , σε όλη τη χώρα, σε πόλεις και χωρι, με το σύνθημα «τα κέρδη τους οι ζωές μας» να διαδηλώσουν ενάντια σε αυτή την πολιτική «του πάμε και όπου βγει» η οποία ποδοπατεί τη ζωή και τις ανάγκες του λαού.
Ένα χρόνο μετά από το έγκλημα, ένα χρόνο μετά τα «κροκοδείλια δάκρυα» της κυβέρνησης και όλων εκείνων που ήταν συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα , ένα χρόνο μετά από τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις των κυβερνώντων ότι όλα θα αλλάξουν και θα αποδοθούν ευθύνες και οι ένοχοι θα τιμωρηθούν τίποτα δεν έχει αλλάξει, το καλοκαίρι καιγόμαστε από τις φωτιές, το χειμώνα πνιγόμαστε από πλημμύρες, σεισμόπληκτοι μετά από χρόνια μένουν ακόμα σε κοντέινερ και τα σπίτια στη Θεσσαλία είναι ακόμα βουτηγμένα μέσα στη λάσπη όπως και η ζωή του λαού της Θεσσαλίας.
Εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε νοιώσει για τα καλά τα αποτελέσματα της πολιτικής του «πάμε και όπου βγει», πάνω από 160 συνάδελφοι μας μέσα στο 2023 έφυγαν για το μεροκάματο και δεν γύρισαν σπίτι τους και στις οικογένειες τους, ενώ εκατοντάδες είναι οι σακατεμένοι από τα εργοδοτικά εγκλήματα και αυτοί που παλεύουν με επαγγελματικές ασθένειες που ούτε καν καταγράφονται.
Κάθε δύο ημέρες την προηγούμενη χρονιά οι εργαζόμενοι θρηνούσαμε και ένα νεκρό ζώντας «μικρά Τέμπη», το ένα πίσω από το άλλο λόγω της εντατικοποίησης της δουλειάς, της πίεσης να βγει όλο και περισσότερη παραγωγή, να παραδοθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται η παραγγελία , χωρίς μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, με αποτέλεσμα στο βωμό του κέρδους να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές.
Εμείς οι εργαζόμενοι νοιώθουμε για τα καλά στο πετσί μας τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής που βάζει στη γωνία τη ζωή μας και τις ανάγκες μας όταν πάμε στο super-market να αγοράσουμε τα βασικά για την οικογένεια μας, όταν έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος, όταν πρέπει να πληρώσουμε το ενοίκιο, όταν πρέπει να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο και να πληρώσουμε όλους τους φόρους που συνθλίβουν το πενιχρό εισόδημα μας.
Την ίδια ώρα που η ακρίβεια τσακίζει τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους , ο μισθός και το μεροκάματο βρίσκονται καθηλωμένα σε προ μνημονίων εποχή με αποτέλεσμα τις πρώτες 15 μέρες του μήνα νε έχει τελειώσει και να πεινάμε και όσοι δουλεύουμε.
Τα ψίχουλα που τάζει η κυβέρνηση πως θα δώσει με την αύξηση του κατώτερου μισθού είναι κοροϊδία και σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε αυτό που αντιμετωπίζουμε , τώρα είναι η ώρα οι διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας να επιστρέψουν στα συνδικάτα , να καταργηθεί ο νόμος «έκτρωμα Βούρτση-Αχτσιόγλου», για να διεκδικήσουμε πραγματικές αυξήσεις που να καλύπτουν τις ανάγκες μας.
Τώρα που μας τσακίζουν τις ζωές τώρα είναι η ώρα του αγώνα και όχι τον Απρίλη που μας λέει η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ που παζαρεύει με την κυβέρνηση τις ζωές μας, που υπονομεύει με κάθε τρόπο τον αγώνα για το δίκιο μας , θα πάρουν όμως ηχηρή απάντηση από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους στις 28 Φλεβάρη.
Όλα τα «ποτάμια» αντίστασης , διεκδίκησης και αγώνα από τους αγρότες , τους φοιτητές , τους υγειονομικούς, τους συνταξιούχους, θα συναντηθούν με τους εργαζόμενους στις 28 Φλεβάρη σε ένα μεγάλο «ποτάμι» ενάντια σε αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν σιωπητήριο.
Είμαστε μαζί με τους βιοπαλαιστές αγροκτηνοτρόφους που παλεύουν για να επιβιώσουν , για να μείνουν στον τόπο τους, στα χωράφια τους.
Ο αγώνας των φοιτητών και των μαθητών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, είναι δικός μας αγώνας , γιατί οι εργατικές –λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους θα πληρώσουν για άλλη μια φορά για τα κέρδη τους, αγωνιζόμαστε μαζί με τους υγειονομικούς και τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία για να μην εμπορευματοποιηθεί παρά πέρα η υγεία , για να μην πληρώνει χαράτσια και απογευματινά χειρουργεία ο λαός για την υγεία του, αγωνιζόμαστε για ένα πραγματικά δωρεάν σύστημα υγείας.
Είμαστε στο πλευρό των μικρών επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων που με φοροκυνηγητό τους στραγγαλίζουν προς όφελος των πολυεθνικών.
Εμείς οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα μας είμαστε μπροστά σε κάθε αγώνα που δίνει ο λαός μας για το δίκιο του, για την επιβίωση του, είμαστε δίπλα σε κάθε λαό που αγωνίζεται , ενάντια στους πολέμους τους , ενάντια στη σφαγή του λαού της Παλαιστίνης , ενάντια στην ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας σε αυτή τη σφαγή , τα στρατευμένα παιδιά μας δεν έχουν καμιά δουλειά έξω από τα σύνορα της χώρας που τα στέλνουν στο στόμα του λύκου για να προφυλάξουν τα κέρδη των εφοπλιστών.
Τους λέμε με μια φωνή , φτάνει ως εδώ.
Η απεργία στις 28 Φλεβάρη που αποφάσισαν συνδικάτα , εργατικά κέντρα , ομοσπονδίες , μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να υπερασπιστούμε το δίκιο μας , τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας , το μέλλον των οικογενειών μας.
Με τη μαζική και μαχητική συμμετοχή μας στην απεργιακή συγκέντρωση στις 10:30 πμ στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας και σε όλη τη χώρα να τους κάνουμε να νοιώσουν τη δύναμη μας , είμαστε οι πολλοί και έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Στις 28 Φλεβάρη όλοι απεργούμε, όλοι στους δρόμους.