ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Πίσω από τις ακριβές, κλειστές πόρτες κρύβονται ανομολόγητες αλήθειες, ανισότητες και σιωπηρές συνενοχές που συντηρούν την πρόσοψη της ευημερίας και της κοινωνικής τάξης.
Μέσα στην περιποιημένη ηρεμία των εύπορων βόρειων προαστίων της Κοπεγχάγης, το «Τα μυστικά που κρατάμε», που προβάλλεται στο Netflix, ανοίγει με ένα μυστήριο που μοιάζει ενοχλητικά αληθοφανές και ήσυχα εμπρηστικό: την ξαφνική εξαφάνιση της Ρούμπι, μιας νεαρής Φιλιππινέζας νταντάς που εργάζεται σε ένα εύπορο νοικοκυριό. Αυτό που ξεκινά ως μια απλή υπόθεση εξαφάνισης σύντομα γίνεται ένα πρίσμα μέσα από το οποίο η σειρά εξετάζει την κοινωνική ανισότητα, τον δομικό ρατσισμό και την αόρατη εργασία που συντηρεί τον προνομιούχο τρόπο ζωής.
Το συναισθηματικό κέντρο της αφήγησης είναι η Σεσίλι (την οποία υποδύεται με λεπτή αυτοσυγκράτηση η Μαρί Μπαχ Χάνσεν), μια γυναίκα ενταγμένη στην πολιτισμική ανώτερη μεσαία τάξη που αρχίζει να αμφισβητεί τον κόσμο που έχει χτιστεί γύρω της. Όταν η Ρούμπι εξαφανίζεται, η περιέργεια της Σεσίλι κεντρίζεται, όχι μόνο επειδή το κορίτσι έμενε στη διπλανή πόρτα, αλλά και λόγω της δικής της δύσκολης σχέσης με την Έιτζελ (Εξέλ Μπουσάνο), τη νταντά της οικογένειάς της. Οι δύο γυναίκες σχηματίζουν μια απίθανη συμμαχία και η έρευνά τους γίνεται η σπονδυλική στήλη της σειράς.
Αλλά το «Τα μυστικά που κρατάμε» δεν αρκείται στο να είναι ένα συμβατικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Καθώς η Σεσίλι και η Έιτζελ ξεφλουδίζουν τα στρώματα της ζωής της Ρούμπι, και κατ’ επέκταση της δικής τους, η ιστορία αποκαλύπτει μια υποβόσκουσα εκμετάλλευση που συχνά αποσιωπάται από την ευγενική κοινωνία. Η παράσταση αποκαλύπτει πώς η συστημική ανισότητα συντηρείται όχι μόνο από θεσμούς, αλλά και από καλοπροαίρετα άτομα που αδυνατούν να δουν τις συνέπειες των δικών τους επιλογών.
Στη σειρά μπαίνει η Άισα (Σάρα Φάντα Τράορε), μια νεοδιορισμένη αστυνομική ερευνήτρια που χρησιμεύει τόσο ως αφηγηματική άγκυρα όσο και ως ηθική πυξίδα. Είναι ένας ρόλος που πολύ συχνά παραγκωνίζεται στα διαδικαστικά δράματα, αλλά εδώ είναι κεντρικός. Καθώς η Άισα εξετάζει μια υπόθεση που εμπλέκεται με την ταξική πολιτική και την εργασία των μεταναστών, έρχεται επίσης αντιμέτωπη με τα όρια της δικαιοσύνης σε μια κοινωνία που δεν θέλει να δει τη δική της αντανάκλαση στα θύματα.
Αυτό που κάνει τη σειρά τόσο συναρπαστική είναι η άρνησή της να προκαλέσει αίσθηση. Δημιουργημένη από την Ίγκεμποργκ Τόπσου και σκηνοθετημένη με διακριτική ακρίβεια από τον Περ Φλι, η σειρά «Τα μυστικά που κρατάμε» ευδοκιμεί μέσα από την ήρεμη ένταση. Αντί να κυνηγάει ανατροπές, η σειρά βρίσκει το δράμα της στις σιωπές, στις πλάγιες ματιές και στα κενά μεταξύ ερωτήσεων και απαντήσεων. Το σενάριο είναι λιτό αλλά αιχμηρό, χρησιμοποιώντας αραιούς διαλόγους για να μεταφέρει τα στοιχεία των χαρακτήρων και το πλαίσιο.
Η πραγματική ευφυΐα της σειράς έγκειται στον τρόπο με τον οποίο κάνει το κοινό της συνένοχο. Η Σεσίλι δεν είναι σκληρή, είναι στοχαστική, φιλελεύθερη, προοδευτική στα μάτια της. Αλλά καθώς η έρευνα ξετυλίγεται, πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η άνετη ύπαρξή της βασίζεται στις σιωπηλές θυσίες των άλλων.
Στα «Μυστικά που κρατάμε», οι εσωτερικοί χώροι των σπιτιών γίνονται χώροι τόσο άνεσης όσο και συνενοχής. Η σειρά δεν υψώνει ποτέ τη φωνή της, αλλά το μήνυμά της αντηχεί: κάτω από τις γαλήνιες προσόψεις της ευπρέπειας των προαστίων κρύβονται ιστορίες που πολύ συχνά δεν λέγονται, ιστορίες γυναικών όπως η Ρούμπι, των οποίων η απουσία μιλάει πιο δυνατά από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει η παρουσία τους.
Η σειρά μας υπενθυμίζει ότι πίσω από τις ακριβές κλειστές πόρτες κρύβονται τόσα μυστικά, που ακόμα και οι τοίχοι έχουν πάψει να μιλάνε για να μην μπλέξουν.