Σαν να ξυπνούσε ξαφνικά η ίδια η πόλη από λήθαργο, η Πάτρα τίμησε και φέτος – με τον γνώριμο θόρυβο και τη συγκίνηση – το παλαιό έθιμο της πρώτης Ανάστασης. Μεγάλο Σάββατο πρωί, κι όταν οι καμπάνες της Μητρόπολης άρχισαν να ηχούν χαρμόσυνα, το κέντρο σείστηκε. Ήταν η στιγμή: λάμπες έσπαγαν με κρότο στον δρόμο, κροτίδες έσκιζαν τον αέρα και ο θόρυβος γινόταν προσευχή – όχι ήσυχη, μα πανηγυρική.
Ένα έθιμο αλλιώτικο, που κρατάει ρίζες απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα. Τότε που η Ερμού δεν είχε βιτρίνες με γυαλιστερά ρούχα, αλλά μαγαζιά με σιδερικά και εργαλεία. Οι έμποροι της εποχής, με τις αξίνες και τα φτυάρια ανά χείρας, τα πετούσαν στο καλντερίμι για να σκορπίσουν τον ήχο της Ανάστασης, να δηλώσουν στους γύρω – και στον ουρανό ίσως – πως «Χριστός Ανέστη» δεν είναι λέξη αλλά κραυγή.
Με τα χρόνια, τα σιδερένια εργαλεία έδωσαν τη θέση τους σε μακρόστενες λάμπες, ποτήρια και πιάτα, που θρυμματίζονται στον δρόμο με μια ιεροτελεστία θορύβου και χαράς. Τα δυναμιτάκια, σε πείσμα του καιρού και της νομοθεσίας, εξακολουθούν να στέλνουν το μήνυμα της Ανάστασης στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Και φέτος, όπως κάθε χρόνο, η Πάτρα αναστάθηκε πρώτη – με τον δικό της θόρυβο.