Μια κραυγή απόγνωσης για τη Γάζα — και για τη χαμένη μας ανθρωπιά
Του Γιώργου Καρβουνιάρη*
Την άνοιξη του 1994, στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Βοσνία, βρέθηκα στο στρατόπεδο προσφύγων της Τοπόλα. Ήμουν εκεί για ρεπορτάζ. Εκεί αντίκρισα μια εικόνα που με στοιχειώνει μέχρι σήμερα, τριάντα χρόνια μετά: ένα μωρό που πέθανε από ασιτία στην αγκαλιά της γιαγιάς του. Οι γονείς του είχαν σκοτωθεί σε βομβαρδισμό. Το σώμα του ήταν ελαφρύ σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μόνο τα μάτια της γιαγιάς έλεγαν την αλήθεια: “Δεν υπάρχει Θεός. Κι αν υπάρχει, μας ξέχασε.”
Σήμερα, βλέπω το ίδιο έργο. Στη Γάζα, 14.000 βρέφη κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Όχι γιατί δεν υπάρχει φαγητό στον κόσμο. Αλλά γιατί δεν φτάνει σε αυτά. Γιατί ο αποκλεισμός και οι ανελέητοι βομβαρδισμοί τα κρατούν εγκλωβισμένα στην πιο φρικτή φυλακή: αυτή του λιμού, της δίψας και του τρόμου.
Βλέπουμε εικόνες αποστεωμένων παιδιών με βλέμμα που δεν χωράει στο μυαλό ενός υγιούς ανθρώπου. Διαβάζουμε ότι φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια περιμένουν μέρες ολόκληρες στα σύνορα — αλλά δεν περνούν. Ακούμε για νοσοκομεία χωρίς ρεύμα, χωρίς φάρμακα, χωρίς ενδοφλέβιους ορούς. Για βρέφη που δεν προλαβαίνουν να κλάψουν πριν σιγήσουν για πάντα.
Και τι κάνει η διεθνής κοινότητα; Τίποτα ουσιαστικό. Οι ισχυροί του κόσμου κρύβονται πίσω από λέξεις όπως «ίσες αποστάσεις», «πολιτική σταθερότητα», «στρατηγικά συμφέροντα». Ίσως και κάποιες “κυρώσεις” για ξεκάρφωμα. Όταν πρόκειται για την Ουκρανία, σωστά, σηκώνουν σημαίες, επιβάλλουν κυρώσεις, στέλνουν βοήθεια. Στη Γάζα όμως, όλα επιτρέπονται. Ακόμη κι ο θάνατος χιλιάδων παιδιών, με τη βούλα της «ασφάλειας».
Η ελληνική κυβέρνηση; Σιωπά. Εγκλωβισμένη σε διπλωματικούς ακροβατισμούς, αποφεύγει να αρθρώσει ξεκάθαρη φωνή υπέρ των αμάχων. Δεν ζητά ενεργά την άρση του αποκλεισμού. Δεν διεκδικεί, δεν διαμαρτύρεται, δεν αισθάνεται ντροπή.
Αναρωτιέμαι: πώς κοιμούνται ήσυχοι όσοι γνωρίζουν και δεν πράττουν; Πώς ανέχονται να πεθαίνουν μωρά από πείνα και να μην κουνιέται φύλλο; Πού χάθηκε η συνείδηση; Πού είναι η ντροπή;
Η ιστορία θα γράψει γι’ αυτούς που σώπασαν όταν το αίμα παιδιών πότιζε την άμμο. Αλλά δεν χρειάζεται να περιμένουμε την ιστορία. Η συνείδησή μας τους καταδικάζει ήδη. Γιατί όταν πεθαίνει ένα παιδί από ασιτία το 2025, δεν πεθαίνει απλώς μια ανθρώπινη ζωή. Πεθαίνει η ανθρωπότητα ολόκληρη.
Κι εμείς είμαστε μάρτυρες αυτού του εγκλήματος. Είτε ως καταγγέλλοντες, είτε ως συνένοχοι.
*Ο Γιώργος Καρβουνιάρης είναι δημοσιογράφος, Γ.Γ. της Ένωσης Συντακτών Πελοποννήσου- Ηπείρου- Νήσων, υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας ΠΑΣΟΚ το 2023