Της Σταυρούλας Μιχαλοπούλου*
Έξι χρόνια. Έξι σκληρά χρόνια γεμάτα σκάνδαλα, αδικία, αυταρχισμό, κοροϊδία. Μια κυβέρνηση που κυβερνά με φόβο, με αλαζονεία, με απευθείας αναθέσεις, παρακολουθήσεις, πνιγμένα παιδιά και φιμωμένα ΜΜΕ.
Και όμως, ο κόσμος δεν την έχει ρίξει.
Όχι γιατί τη θέλει.Αλλά γιατί είναι πληγωμένος.Γιατί δεν εμπιστεύεται πια κανέναν.
Και γιατί νιώθει μόνος.Και αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που δεν τολμούν να πουν ούτε οι αναλυτές, ούτε οι «επαγγελματίες της αγανάκτησης».
Οι πολίτες δεν φταίνε. Είναι θύματα μιας πολιτικής κακοποίησης.
Ο Έλληνας πολίτης δεν είναι αδιάφορος. Είναι καταβεβλημένος. Ζει καθημερινά με την απειλή του απλήρωτου λογαριασμού, του απροστάτευτου παιδιού, του ενοικίου που ανεβαίνει, του γιατρού που δεν υπάρχει.
Κι όταν όλα αυτά γίνονται συστηματικά εργαλεία ελέγχου, τότε δεν ζεις.
Επιβιώνεις.
Δεν είναι συνένοχος αυτός που δεν βγαίνει στον δρόμο. Είναι θύμα που έμαθε να αντέχει σιωπηλά.
Κι αυτή η σιωπή είναι η πιο ηχηρή κραυγή μιας Δημοκρατίας που υποφέρει.
Η Κυβέρνηση δεν αντέχει επειδή την αγαπούν. Αντέχει επειδή οι άνθρωποι νιώθουν παγιδευμένοι.
Οι πολίτες δεν ζουν με επιλογές – ζουν με εκβιασμούς. Ή σταθερότητα ή χάος. Ή Μητσοτάκης ή επιστροφή στο “παρελθόν”.
Ή σιωπή ή συκοφαντία. Έμαθαν να αποδέχονται το άδικο για να προστατεύσουν το λίγο που τους απέμεινε: το παιδί τους, το μεροκάματο, το σπίτι τους. Και όταν μια κοινωνία υποχρεώνεται να κρύβει την οργή της για να μην τιμωρηθεί… τότε δεν έχουμε Δημοκρατία. Έχουμε εκφοβισμό με εκλογικό προσωπείο
*Αναπληρώτρια Γραμματέας Τομέα Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας ΠΑΣΟΚ, υποψήφια βουλευτής Αχαΐας