Ρεπορτάζ: Γιώργος Καρβουνιάρης
Η Πάτρα αποχαιρέτησε σήμερα έναν δικό της άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν φόρεσε ποτέ φανέλα ομάδας, αλλά έγινε σύμβολο πίστης και ανιδιοτελούς αγάπης για τον αθλητισμό. Η κηδεία του Βασίλη Δοξαρά, του πιο εμβληματικού φιλάθλου της πόλης, τελέστηκε στον Ιερό Ναό Παναγίας Αλεξιώτισσας, με δεκάδες συμπολίτες, συγγενείς, φίλους και φιλάθλους όλων των ομάδων να δίνουν το «παρών» για να πουν το στερνό αντίο στον άνθρωπο που έδωσε χρώμα, φωνή και ψυχή στις πατρινές κερκίδες για δεκαετίες.
Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Δεν ήταν μόνο η οδύνη της απώλειας, αλλά και εκείνο το αίσθημα συλλογικής ευγνωμοσύνης προς έναν άνθρωπο που ποτέ δεν ζήτησε τίποτα και πρόσφερε τα πάντα: παρουσία, στήριξη, ενθουσιασμό, χαμόγελα. Ο Νίκος Μούσιος άφησε πάνω στο φέρετρο το κασκόλ του Απόλλωνα, συμβολική πράξη ενός «ευχαριστώ» που ήρθε από όλη την πατραϊκή φίλαθλη οικογένεια. Ο Βασίλης υποστήριζε με πάθος τον Απόλλωνα, αλλά δεν ανήκε σε κανένα «στρατόπεδο». Ανήκε στην Πάτρα.
Γιατί αυτός ήταν ο Βασίλης Δοξαράς. Ο φίλαθλος που δεν είχε άλλο όφελος από την αγάπη του για το παιχνίδι και την ομάδα. Που δεν επιδίωξε ποτέ να ξεχωρίσει, κι όμως έγινε πρόσωπο αναφοράς. Με τα εκκεντρικά του καπέλα, τις φωνές που σκέπαζαν μικροφωνικές, τις σημαίες και τα συνθήματα, μετέτρεπε κάθε αγώνα, μικρό ή μεγάλο, σε γιορτή. Τον έβλεπες παντού: στο γήπεδο του Παναιγιαλείου, στο κλειστό της Παναχαϊκής, στα τοπικά της Αχαΐας. Δεν υπήρχε γωνιά που να μην γνώρισε την παρουσία του. Πάντα εκεί, με μια ελληνική σημαία στο χέρι ή ένα αστείο καπέλο στο κεφάλι, να θυμίζει σε όλους ότι ο αθλητισμός είναι πάνω απ’ όλα συναίσθημα.
Η μάχη που έδωσε τις τελευταίες μέρες, μετά από επέμβαση καρδιάς στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, ήταν η πιο δύσκολη. Κι όμως, την έδωσε με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία είχε μάθει να ζει: χωρίς μεγάλα λόγια, αλλά με βαθιά πίστη και αξιοθαύμαστη αντοχή. Ο θάνατός του δεν σκόρπισε απλώς θλίψη – άφησε ένα τεράστιο κενό, γιατί χάθηκε κάτι σπάνιο: η αθωότητα του γηπέδου, ο ανόθευτος φίλαθλος, το παιδί μέσα στον άντρα που δεν μεγάλωσε ποτέ όταν βρισκόταν στην εξέδρα.
Ο Βασίλης Δοξαράς δεν ήταν επώνυμος, αλλά ήταν μοναδικός. Δεν κυνήγησε τίτλους, αλλά κατέκτησε τις καρδιές όλων. Οι φίλαθλοι τον αγαπούσαν γιατί έβλεπαν σε αυτόν έναν δικό τους άνθρωπο: χωρίς ίντριγκες, χωρίς διχασμό, χωρίς ανταλλάγματα. Η παρουσία του ήταν η ίδια η ψυχή του φίλαθλου πολιτισμού – εκείνου που η εποχή μας έχει σχεδόν ξεχάσει.
Τώρα, η κερκίδα είναι λίγο πιο άδεια. Όχι γιατί έλειψε απλώς ένας οπαδός, αλλά γιατί σιώπησε μια φωνή που μας θύμιζε πως το γήπεδο μπορεί να είναι τόπος χαράς, ελπίδας, ενότητας. Αν υπάρχει γήπεδο στον ουρανό, ο Βασίλης θα είναι στην πρώτη σειρά. Με σημαία, με τραγούδι, με εκείνο το γνωστό χαμόγελο που άναβε τις εξέδρες.
Η Πάτρα δεν τον αποχαιρέτησε απλώς. Τον τίμησε όπως του άξιζε: με σεβασμό, με δάκρυα, με χειροκρότημα. Και με τη βεβαιότητα ότι η μνήμη του θα μείνει ζωντανή κάθε φορά που ένας νεαρός φίλαθλος θα φωνάζει με αγάπη για την ομάδα του. Γιατί, χάρη στον Βασίλη, ξέρουμε πια τι σημαίνει να αγαπάς καθαρά.
Καλό ταξίδι, Βασίλη Δοξαρά. Οι κερκίδες δεν θα σε ξεχάσουν.
