Δεν υπάρχει πιο βαριά σιωπή από εκείνη που σκεπάζει μια κερκίδα όταν χάνεται η ψυχή της. Ο Βασίλης Δοξαράς, η πιο καλτ φιγούρα που έδωσε πάθος, χρώμα και ατόφιο συναίσθημα στα γήπεδα της Πάτρας για δεκαετίες, δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε σήμερα από τη ζωή, μετά από προγραμματισμένη επέμβαση καρδιάς που έκανε την Παρασκευή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Ο πιο αναγνωρίσιμος φίλαθλος της πόλης, με τις εκκεντρικές εμφανίσεις, τη φωνή που κάλυπτε μικροφωνικές και τύμπανα, με τα συνθήματα και τα χαμόγελα, έκλεισε το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς έζησε. Ένας άνθρωπος-σύμβολο του φίλαθλου πολιτισμού, που αγαπήθηκε χωρίς ποτέ να το επιδιώξει, που ακολούθησε ομάδες και αθλητές από τη θέση του απλού οπαδού, χωρίς συμφέρον, χωρίς αντάλλαγμα.
Η μορφή του Δοξαρά ήταν η εικόνα της αθωότητας του ελληνικού αθλητισμού. Πάντα εκεί. Στις καλές και τις δύσκολες στιγμές. Από το γήπεδο του Παναιγιαλείου μέχρι τις κερκίδες της Παναχαϊκής, από τα τοπικά γήπεδα μέχρι τις μεγάλες μπασκετικές βραδιές, ήταν παντού. Με ένα τραγούδι, έναν χορό, μια κραυγή ελπίδας, με μια ελληνική σημαία ή με κάποιο τρελό καπέλο που έδινε ταυτότητα στην εξέδρα.
Η μάχη που έδινε τις τελευταίες μέρες ήταν η δυσκολότερη. Μια μάχη ζωής, όπως τόσοι φίλοι του είχαν πληροφορηθεί. Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη, αλλά και μια σπάνια αίσθηση απώλειας – όχι μόνο για τον πατραϊκό αθλητισμό, αλλά για όλους όσοι πίστεψαν ότι η αγάπη για την ομάδα, την πόλη, τον αθλητισμό, μπορεί να είναι καθαρή και αυθεντική.
Ο Βασίλης δεν ήταν επώνυμος, αλλά ήταν μοναδικός. Δεν έπαιξε ποτέ στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ήταν πρωταγωνιστής. Δεν διεκδίκησε ποτέ τίτλους, αλλά κατέκτησε τις καρδιές όλων. Και τώρα, οι κερκίδες θα μείνουν λίγο πιο άδειες. Όχι γιατί χάθηκε απλώς ένας φίλαθλος, αλλά γιατί χάθηκε ένας άνθρωπος που θύμιζε τι σημαίνει να είσαι φίλαθλος: να δίνεις αγάπη, να προσφέρεις χωρίς να ζητάς.
Αν υπάρχει γήπεδο στον ουρανό, ο Βασίλης είναι ήδη εκεί, στην πρώτη σειρά. Και σίγουρα κάνει αυτό που έκανε πάντα: σηκώνει την ψυχή μας λίγο πιο ψηλά.
Καλό ταξίδι, Βασίλη Δοξαρά. Η Πάτρα θα σε θυμάται για πάντα.