ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Το μεγάλο μυστικό στη ζωή είναι πώς θα καταφέρει ο άνθρωπος να ισορροπήσει τη γνώση με την εμπειρία και την ηλικία, γιατί πολλές φορές γινόμαστε γέροι πολύ νωρίς και σοφοί πολύ αργά.
Η σειρά, που προβάλλεται στο Netflix, ξεκινά με τον Τσαρλς, έναν συνταξιούχο καθηγητή μηχανικής και συγγραφέα ενός βιβλίου για τη διάσημη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ στο Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος ζει μια ήσυχη ζωή μέσα στη μοναξιά όμως που έχει διαμορφωθεί από την απώλεια. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της συζύγου του από επιπλοκές του Αλτσχάιμερ, οι μέρες του είναι γεμάτες με τις κενές τελετουργίες της ρουτίνας: κόβει αποκόμματα εφημερίδων, ενδίδει στη νοσταλγία και προσφέρει ανεπιθύμητες συμβουλές στη θερμά υποστηρικτική αλλά γεωγραφικά και συναισθηματικά απομακρυσμένη κόρη του. Η παράσταση αποτυπώνει τη μοναξιά του με οδυνηρή σαφήνεια, αποδίδοντας τη θλίψη του Τσαρλς όχι ως μελόδραμα αλλά ως υποβόσκον ρεύμα, ένα απαλό, πονεμένο βουητό που κατακλύζει τη ζωή του.
Το γεγονός που τον υποκινεί είναι παραπλανητικά καθημερινό: μια αγγελία που είναι κρυμμένη στις πτυχές μιας εφημερίδας. Ένα γραφείο ιδιωτικών ερευνών αναζητά ηλικιωμένο άνδρα για να βοηθήσει σε μια συγκεκριμένη υπόθεση. Ο Τσαρλς ενδιαφέρεται και σπρώχνεται διακριτικά από την κόρη του να ασχοληθεί περισσότερο με τη ζωή, και ανταποκρίνεται. Η υπόθεση; Ένα χαμένο κρεμαστό κολιέ, που φέρεται να έχει κλαπεί από έναν τρόφιμο γηροκομείου. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να πρόκειται για μια απλή κλοπή, αλλά η πλοκή γρήγορα συνυφαίνει θέματα για τη γήρανση, την οικογένεια και τα μυστικά που κρύβονται στις γωνίες ακόμη και των πιο καθημερινών ζωών.
Η άφιξη του Τσαρλς στο γηροκομείο είναι τόσο αμήχανη όσο και συναρπαστική. Η μεθοδική, ακαδημαϊκή προσέγγισή του για την επίλυση της υπόθεσης έρχεται συχνά σε σύγκρουση με τις προσδοκίες της υπηρεσίας για ένα απλό δόλωμα ρόλων. Αλλά το μηχανικό μυαλό του το οποίο έχει εκπαιδευτεί να αναλύει δομές και να εντοπίζει ανωμαλίες, αποδεικνύεται ανεκτίμητο με τρόπους που κανείς δεν περίμενε. Βλέπει τα μοτίβα που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται: τον τρόπο με τον οποίο ορισμένοι υπάλληλοι αποφεύγουν την οπτική επαφή, τη σημασία των ασυνεπών ιστοριών ενός ενοίκου ή το πώς ένα φαινομενικά αθώο παιχνίδι μπορεί να κρύβει το κλειδί για την επίλυση μυστηρίων.
Καθώς ο Τσαρλς ψαχουλεύει, το γηροκομείο μεταμορφώνεται σε έναν μικρόκοσμο της ανθρώπινης αδυναμίας και αντοχής. Κάθε ένοικος και μέλος του προσωπικού έχει μια ιστορία, και πολλές από αυτές διασταυρώνονται με το χαμένο κολιέ. Η ηλικιωμένη γυναίκα που εμπλέκεται στην κλοπή, μια καλλιτέχνιδα που πάσχει από απώλεια μνήμης, γίνεται πηγή στοιχείων και καθρέφτης της ανεπίλυτης θλίψης του Τσαρλς για την ασθένεια της γυναίκας του. Μέσω αυτής, αντιμετωπίζει τους δικούς του φόβους σχετικά με τη μνήμη, την ταυτότητα και τη θνητότητα.
Οι ανατροπές της έρευνας είναι ικανοποιητικές, αν και ποτέ δεν επισκιάζουν τον συναισθηματικό πυρήνα της σειράς. Το ίδιο το χαμένο κολιέ -ένα ταπεινό κειμήλιο με τη δική του ιστορία- γίνεται σύμβολο για τις συνδέσεις που δημιουργούμε και τα θραύσματα που αφήνουμε πίσω μας. Η λύση είναι γλυκόπικρη.
Η προωθητική δύναμη του « Άνθρωπος εκ των έσω» είναι η δέσμευσή του στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και το θεματικό βάθος. Η σχέση του Τσαρλς με την κόρη του εξελίσσεται παράλληλα με την υπόθεση, καθώς ο νέος του σκοπός συμβάλλει στη γεφύρωση της μεταξύ τους απόστασης. Τα τηλεφωνήματά τους, αρχικά επιφανειακά, γίνονται πιο ουσιαστικά, αποκαλύπτοντας κοινές αναμνήσεις, τύψεις και ελπίδες για μια ανανεωμένη εγγύτητα.
Η σειρά δεν φοβάται επίσης να ασχοληθεί με την πραγματικότητα της γήρανσης. Ο Τσαρλς δεν είναι υπερήρωας, οι αρθρώσεις του πονάνε, η αντοχή του μειώνεται και περιστασιακά ξεχνάει πού άφησε τα γυαλιά του. Ωστόσο, αυτές οι λεπτομέρειες ενισχύουν τη σχετικότητά του και υπογραμμίζουν τον ήρεμο ηρωισμό της επιμονής του. Οι ένοικοι του γηροκομείου απεικονίζονται με παρόμοια φροντίδα, οι ιδιοτροπίες και τα τρωτά τους σημεία αποδίδονται με αξιοπρέπεια και χιούμορ.
Το « Άνθρωπος εκ των έσω» εξισορροπεί τα στοιχεία μυστηρίου με μια όχι ιδιαίτερα βαθιά, είναι αλήθεια, εξερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης. Μέχρι το τέλος της σεζόν, ο Τσαρλς όχι μόνο έχει λύσει μια υπόθεση, αλλά έχει αρχίσει να ξαναχτίζει τη ζωή του, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και στο λυκόφως μας, μπορούμε να ανακαλύψουμε νέο σκοπό και σύνδεση. Γιατί το να μεγαλώνει κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει, άλλα το να γεράσει πριν την ώρα του, πρέπει να το αποφύγει πάση θυσία κι αυτό είναι καθήκον και υποχρέωση.